ပါ၀ါျမိဳ႕ေဟာင္းတေနရာသို႔ေရာက္ရွိခဲ႔စဥ္

အခ်ိန္ကား.၁၈.၂.၂၀၁၀.ညေန ၄ နာရီေလာက္ ကားေလးတစီးကို ရူပီး၃၅၀- ျဖင္႔ အရွင္ေဇာဦးစီးျပီး မပါမျဖစ္အန္ကယ္ဥာဏ္ၾကီးေရာေပါ့သူကေခါင္းထည္းေနရာယူျပီး သြားခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ကားေလးကေတာ့ သူတာ၀န္ေၾကေအာင္ပို႔ေဆာင္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းနွင္လို႔ ကုသိနာရံုျမိဳ႕ ကေန ထြက္ခဲ႔ပါတယ္။ ထြက္လိုက္တဲ႔တျပိဳင္နက္ မ်ားမၾကာမီ ျပင္ဆင္ေနေသာလမ္းၾကယ္ၾကီးမ်ား ႏွင္႔ျဖတ္ထားေသာ တိုက္ခန္းမ်ားေတြ႔ရွိရေလသည္။ ၄င္းလမ္းသည္အာရွသို႔ တိုက္ရိုက္ ဆက္သြယ္ မည္ဟုသိရွိရ၏။

ဧရာမလမ္းၾကီးပါလား…. တေန႔ေသာအခါ အမိျမန္မာျပည္ကိုေတာင္ ထိုလမ္းမွတိုက္ရိုက္သြားနိဳင္
မည္လို႔လဲသိရခဲ့ရတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ကုသိနာရံုသည္ ျမိဳ႔မဟုတ္ရြာငယ္တရြာ ယၡဳေတာ့ ကုသိနာရံုသည္ျမိဳ႕အျဖစ္ ထင္ရွားလာ၏။ ပါ၀ါျမိဳ႕ႏွင္႔ (၁၄) ကီလိုမီတာေ၀း၏။ လမ္းတြင္ ေအာ္.. ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၹာန္မျပဳမီ ေျခလ်င္ခရီး ၂၅- ၾကိမ္နားျပီး သြားခဲ႔ေသာေနရာဟု စာေပက်မ္းဂန္တို႔ဆိုထား၏။ လမ္း၌ ပါ၀ါျမိဳ႕သူ ေတြၿမိဳ႕သားတို႔ကားဘယ္လိုလဲဆိုတဲ႔ အေတြးေလးကျဖစ္ခဲ့၏။ ျမတ္စြာဘုရားအား ေနာက္ဆံုး၀က္သားဟင္းျဖင္႔ ခ်က္ကာလွဴဒါန္းရေသာ စုႏၵရြာေလးကေတာ႔ ခ်စ္စရာေလးလားဆိုျပီး အေတြးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ ကားလမ္းေဘး သဘာ၀ရွဳခင္းမ်ားကို ေငးကာႏွဳတ္ဆိတ္ေနမိ၏။ ေရွ႕ခဏ္းမွအန္ကယ္ဥာဏ္ၾကီး ကေတာ႔ပါးစပ္မွလဲ ကြမ္းေလးျမံဳ႕ျပီး ေခါင္းတညိမ့္ညိမ္႔ျဖင့္ေပါ့။ သူညိမ္႔ျခင္းကား ပါဠိေတာ္ အဌကထာေတြသင္ခဲ႔စဥ္က ေတြ႔ဘူးခဲ့ေသာ စာေပသေဘာျဖင္႔ ကိုက္ညီမွဳေလးေတြကို ေအာက္ေမ႔ျပီး ကေလးဘ၀က သင္ခဲ႔ေသာစာေပကို ဒီေန႔ငါ ကိုယ္တိုင္ေရာက္ေနတာပါလားဆိုျပီး.ပီတိျဖာလို႔ ေခါင္းေလးညိမ္႔သည္ဟုဆို၏။ ကားေလးသည္ ကကုဓာျမစ္အေပၚမွ ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ပါ၀ါျမိဳ႕သို႔ ဦးတည္ေမာင္ႏွင္ေန၏။ လမ္းတြင္မွဳန္႔ညွင္းပင္မ်ား တိုက္ၾကီးတိုက္ငယ္မ်ား၊ စပါးစိုက္ပ်ိဳးခင္းမ်ားႏွင္႔ေတြ႔ရ၏။ အမိျမန္မာျပည္ကိုတမ္းတမိ၏။ လြမ္းလည္း လြမ္းမိျပန္၏

ေတြ႔လိုက္ပါျပီပါ၀ါနဂရလို႔ ဟိႏၵီစာျဖင့္ေရးထားတာ ေတြ႔ေတာ့ေအာ္.ပါ၀ါေရႊျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကို
ေရာက္ပါျပီ။ ၄င္းျမိဳ႕သည္ စည္စည္ကားကားေတာ႔မဟုတ္လွ သို႔ေသာ္…….ျမတ္စြာဘုရား၏ ေနာက္ဆံုးဆြမ္း ဘုဥ္းေပးသြားေသာ ေဒသတရပ္မို႔ အေရာက္သြားခဲ့ရတယ္ေပါ့။ ပါ၀ါျမိဳ႕သူေလးေတြရဲ႕ ကရုဏာမ်က္လံုးေလး ေတြနဲ႔အၾကည္႔တခ်က္ ပါ၀ါျမိဳ႕ေဟာင္းတေနရာ၌ တေနရာအေရာက္တြင္ ပါ၀ါျမိဳ႕သူေလးတေယာက္ရဲ႕ အၾကည္႕သည္စူးရွလြန္း၏။ ရင္ထဲမွာေတာ႔တမ်ိဳးၾကီး ခံစားလိုက္ရ တယ္ေပါ့။သူ႔ရဲ႕အၾကည္႔သည္ကား မျမင္ဘူးေသာ အၾကည္႔သာ ျဖစ္နိဳင္ေလာက္၏။ ထိုအၾကည္႔ကို လွ်စ္လ်ဴရွဳျပီး ေစတီေဟာင္းတေနရာကို ကားသမားရဲ႕ ေခၚေဆာင္မွဳျဖင္႔ ေရာက္ပါျပီ။ ေအာ္..ေစတီေဟာင္းဆိုသလိုအုဌ္ရိုးမွ်သာ ျမင္ေတြ႔ရ၏။

ယၡဳ..မူပါ၀ါျမိဳ႕ေဟာင္းကို ျမိဳ႕သစ္တည္ေနၾက၏။ ထိုေစတီေဟာင္းအနီးတြင္ မူဆလင္ရဲ႕ ဘာသာေရး တခုေတြ႔ရွိခဲ႔၏။ ရိုးရာဆုေတာင္းမွဳေတြ ျပဳလုပ္ေနတာလဲေတြ႔ရွိခဲ႔ရ၍ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ဘ၀င္မၾကခဲ႔။ ေၾသာ္.ဘာလို႔သူတို႔ ေနရာယူၾကတာလဲဆိုတဲ့အေတြးတခု ရင္ထဲသို႕ေရာက္ရွိခဲ႔၏။ ေနရာအျပီးပိုင္ လိုျခင္၍သာျဖစ္နိဳင္၏။ မိမိတို႔လာျခင္းကို မႏွစ္သက္ေသာ အျပဳမူတို႔ျဖင္႔သိသာလွ၏။ သို႔ေသာ္…. ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ ေနရာမ်ားအားစူစမ္းလိုသည္၊ ဖူးျမင္လိုသည္႔စိတ္ေတြနဲ႔ထပ္တူ ထိုေစတီေတာ္အတြင္းသို႔ ဓါတ္ပံုမ်ားမွတ္တမ္းတင္ျပီး ရင္ထဲမွာေတာ႔..ေၾသာ္……. ျမတ္စြာဘုရားသာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေနမယ္ဆိုရင္ ဒီအေဆာက္ဦးသည္ ဒီထဲမွာရွိနိဳင္ပါမည္ေလာ.?အေတြးေလးနဲ႔ ထြက္ခြာလာတယ္ေပါ့၊ အ၀င္၀မွာ.နိဳင္ငံျခားမ်ားႏွင္႔ေတြ႔၏။ သူတို႔သည္ ၀င္ခြင္႔ရသေလာ.မရသေလာ ဆိုတဲ႔ အေတြးနဲ႔အကဲခတ္ေန၏။ မိမိတို႕ထြက္လာေတာ့မွ လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီ ျပီးအျပံဳးတို႔ျဖင္႔ ႏွဳတ္ဆက္ကာ ပါလာတဲ႔အန္ကယ္ဥာဏ္ၾကီးကေတာ႔ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သတ္တာေတြေျပာျပ၏။

ေလာ့အိန္းဂ်ယ္မွာသူ႔ရဲ႔ဆရာရွိေၾကာင္းေျပာျပေန၏။ သူတို႔သည္လည္း ဒီေတာ႔မွအတြင္းပိုင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ကာ ၾကည္႕ရွုေတာ႔၏။ ဘိုင္..ဆိုျပီး နွဳတ္ဆက္ကာမိမိတို႔သည္လည္း စုႏၵသူၾကြယ္အိမ္သို႔ သြားရေပေတာ႔၏။ ပါ၀ါျမိဳ႕သူ/သားတို႔သည္စူးရွေသာမ်က္လံုးတို႔ျဖင္႔ ၾကည္႔ၾက၏။ မျမင္ဘူးေသာ နိဳင္ငံျခားသား မိမိတို႔အား ရီျပျခင္း.လက္ျပျခင္းစေသာ အမူအရာတို႔ျဖင္႔ ႏွဳတ္ဆက္ၾကိဳဆိုမွဳကိုမူကား မ်က္စိထဲမွမထြက္။ ထိုမွ ေရာက္ခဲ႔ပါျပီ…စုႏၵေရႊပန္းတိမ္သည္၏အိမ္.. လားလား.အဂၤလိပ္.. တရုတ္စာတို႔ျဖင္႔ အိမ္ဟုေခၚဆို သတ္မွတ္ထားတာေတြ႔ရ၏။ အိမ္ကိုမူမေတြ႔ခဲ႔ရ။ ထိုရြာကား စုႏၵရြာဟုေခၚ၏။ ေဒသခံကေလးတို႔သည္လည္း မိမိတို႔ကားေပၚမွဆင္းတာနဲ႔တျပိဳင္နက္ အေျပးလႊား ေရာက္လာကာ သူတို႔စကားေတြ ေ၀ဆာေနေအာင္ ေျပာေတာ့၏။ သူတို႔ေျပာျခင္းကား… စုႏၵသူၾကြယ္၏ အေၾကာင္းတည္း။ အမိျမန္မာျပည္ကို လြမ္းစိတ္ေလးတမ္းတမိ၏။ ပုဂံေညာင္ဦးဘုရားဖူး သူတိုင္းေတြ႔ ရွိနိဳင္၏။ ကေလးသူငယ္တို႔သည္ ဘုရားသမိုင္းေၾကာင္းေလးမ်ားေျပာကာ မုန္႔ဘိုးေတာင္းတတ္ၾက၏။ ထိုစုႏၵရြာသူ၊ သားေတြသည္လည္း ေရပက္မ၀င္ေျပာျပီး မန္းနီး မန္းနီး ဆိုျပီးေတာင္း၏။ပါလာသူမိမိတို႔သည္လည္း မသိျခင္ရင္ေဆာင္ကာ ကားေပၚသို႔တတ္ ခရီးႏွင္ခဲ႔ေတာ႔၏။
စုႏၵသူၾကြယ္၏ေနအိမ္ဟု စုႏၵေက်းရြာသူတို႔ေျပာ ၄င္းေနရာ၌ျမတ္စြာဘုရားေနာက္ဆံုးဆြမ္းဘုဥ္းေပးလဲ႔သည္.

ထိုစုႏၵရြာေလးရဲ႕အ၀င္မုခ္၀မွာ ဘုရားပံုေတာျ္ဖင္႔ေတြ႔ရွိခဲ႔ရ၏။ ရင္ထဲမွာေတာ႔ ျမတ္စြာဘုရားသက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိခဲ႔မည္ဆိုလ်င္ စုႏၵရြာေလးသည္ ဘယ္လိုေလးမ်ားျဖစ္မလဲဆိုတဲ႔ အေတြးေလးေပါ့။ အခုေရာက္ ခဲ႔တဲ႔အိမ္သည္ ျမတ္စြာဘုရား၀က္သားဆြမ္းျဖင္႔ ေနာက္ဆံုးဘုဥ္းေပးေသာအိမ္ျဖစ္၏။ ထို၀က္သား ဘုဥ္းေပးျပီး ၀မ္းေတာ္လာ၏လို႔ စာေပတို႔၌ ေတြ႔ရွိမွတ္ သားဘူး၏။ ကားေလးသည္လည္း ပါ၀ါျမိဳ႕ေလးမွ ထြက္ခဲ႔ေလေတာ႔၏။ က်န္ရစ္ေနၾကေပေတာ႔ပါ၀ါျမိဳ႕သူ/ သားေတြရယ္…..လမ္းခုလတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရွင္အာနႏၵာအား. ထိုစုႏၵအိမ္မွဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးအျပန္ေရဆာေတာ္မူ၍ အရွင္အာနႏၵာအား ေခ်ာင္းငယ္တခုမွ ေရခပ္ခိုင္း၏။ ျမတ္စြာဘုရားကေတာ႔ တခုေသာသစ္ပင္ရင္း၌ ၂-ထပ္သကၤန္းၾကီးကို ေလးေခါက္ေခါက္ခင္းကာ ထိုင္ေနေတာ္မူ၏။ အာနႏၵာသည္ေရမ်ားသည္ လွည္းအစီးေပါင္း၅၀၀- ျဖတ္သြားထားျခင္းေၾကာင္႔ ေနာက္ေနေၾကာင္း ျပန္လည္ေလ်ွာက္ထား၏ ေရွ႕တေနရာမွာကကုဓာျမစ္ရွိ၏။ ၄င္းျမစ္ေရာက္မွသာလွ်င္ ဘုဥ္းေပးေတာ္ မူပါရန္ေလ်ွာက္ထားေသာ္လည္း အာနႏၵာခပ္သာခပ္ခဲ႔ပါေလဟုေျပာေတာ႔ ေခ်ာင္းငယ္အတြင္းမွ ေရကိုခပ္လိုက္လ်ွင္ ေရသည္ေနာက္ေနရာမွ ၾကည္လင္လာ၏။ အရွင္အာနႏၵာသည္ အံ့ၾသျခင္းမ်ား စြာျဖင္႔ေရကိုခပ္ကာ ျမတ္စြာဘုရားအား ကပ္ေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေရကိုေသာက္သံုးျပီး သစ္ပင္ရင္း၌ နားေတာ္မူစဥ္ ပုကၠဳသမင္းေရာက္လာ၍ တရားေဟာေတာ္မူသည္။ ထို႔ေနာက္ဘုရားရွင္သည္ ကကုဓာျမစ္သို႔ ခရီးဆက္ေတာ္မူ၏။ ထိုကကုဓာျမစ္ထဲ၌ ေရခ်ိဳးသပၸါယ္ျပီးသရက္ဥယ်ာဥ္ အတြင္း၀ယ္ ေခတၱမွ် လဲေလ်ာင္း ေတာ္မူ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္စုႏၵသူၾကြယ္၏။ ဆြမ္းအက်ိဳးတရားေဟာ ေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရား ဘုဥ္းေပး ေတာ္မူခဲ့ေသာ စုႏၵကပ္လွဴေသာဆြမ္းမွာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေတာ႔၏။ ဘုရားျဖစ္ ေတာ္မူသည္႔ေန႔၌ သုဇာတာ သူေဌးသမီး လွဴေသာဆြမ္းသည္ဘုဥ္းေပးျပီးသည္ႏွင့္ သဗၹညဳတ ေရႊဥာဏ္ကိုရေတာ္မူသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္စုႏၵသူၾကြယ္အိမ္မွ ဆြမ္းစားျပီးအျပန္တြင္ ၄င္းကကုဓာျမစ္ထဲတြင္ေရခ်ိဳးသန္႔စဥ္ခဲ႔သည္
ယၡဳစုႏၵလွဴေသာဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးျပီးသည္ႏွင္႔ ပရိနိဗၹာန္၀င္စံေတာ္မူ၏။ ထိုႏွစ္ဦး၏တူမ်ွေသာ ကုသိုလ္ တူမွ်ေသာအက်ိဳးကိုရၾက၏…သုဇာတာကပ္လွဴေသာ ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးျပီးသည္ႏွင္႔ (၄၉)ရက္တိတိ ေနာက္ထပ္ဆြမ္းမဘုဥ္းပဲ ေနေတာ္မူခဲ႔သည္။ ယၡဳမူ စုႏၵကပ္လွဴေသာဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးရေသာ ေၾကာင့္သာ ၁၄-ကီလိုမီတာေ၀းေသာေနရာ ကုသိနာရံုျမိဳ႔သို႔ ၾကြေတာ္မူနိဳင္ျခင္းျဖစ္၏။ ယၡဳ..ေျပာေနၾကေသာစကားသည္ တကယ္လို႔ျမတ္စြာဘုရားဟာ စုႏၵသူၾကြယ္လွဴေသာ ၀က္သား ဟင္းႏွင့္ဆြမ္းမဘုဥ္းလ်ွင္ ပရိနိဗၹာန္စံမွာ မဟုတ္ဘူးဟု..ေျပာသံေတြၾကားဘူးခဲ့သည္။ နားႏွင္ပင္မဆန္႔ သို႔႔ေသာ္…၀က္သားဟင္းစားလို႔ ၀မ္းေတာ္လာ ျခင္းကားမွန္၏။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ နဳစဥ္အခါက ေဆးသမားဘ၀၌ ေဆးဖိုး၀ါးခမေပးလိုေသာ သူေဌးသားတစ္ဦးအား ၀မ္းလားေဆး တိုက္ေက်ြး ခဲ႔ဘူးသည္။ ထိုအကုသိုလ္ကံ အၾကြင္းအက်န္က ေနာက္ဆံုးဘ၀တြင္ အက်ိဳးေပး၍ ၀ဋ္ေတာ္ ဆိုက္ျခင္းသာျဖစ္၏။

ပါ၀ါျမိဳ႕ေဟာင္းတေနရာ၌ေတြ႕ျမင္ခဲ႔ရေသာေစတီေဟာင္းတစ္ဆူ

စုႏၵဆြမ္းကို မဘုဥ္းေပးေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္က်လွွ်င္ ၀မ္းေတာ္လာရမည္သာျဖစ္၏။ ထိုအခါ အားအင္ ကုန္ခမ္း၍အားျပတ္သြားနိဳင္၏။ ယၡဳ..စုႏၵကပ္လွဴေသာဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးလို႔သာလွ်င္ ကုသိနာရံုျမိဳ႕ ေတာ္သို႔အေရာက္ၾကြနိဳင္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ပါ၀ါျမိဳ႕ႏွင္႔ကုသိနာရံုအၾကား…၂၅-ၾကိမ္တိတိ ရပ္နား ေတာ္မူရ၏။ မိမိတို႕သည္ ပါ၀ါျမိဳ႕ႏွင္႔ကုသိနာရံျမိဳ႕ုကို သြားလာခဲ့စဥ္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေျခလ်င္ၾကြ ခရီးစဥ္ေတြကို မွန္းဆျပီး စိတ္အစဥ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သက္ရွိထင္ရွားရွိခဲ႔သလို ခံစားမိပါ၏။ ရင္တြင္း မွလည္း..ေအာ္ျမတ္စြာဘုရား. တကယ္သက္ရွိထင္ရွားရွိမည္ဆိုလွ်င္.. ဆိုျပီး အေတြးစ တို႔သည္လည္း….. ျပန္႔လြင့္လ်က္..သာ