အားထုတ္မွဳကင္းရလ်ွင္းခ်မ္းသာ ထိုေနရာမ်ားရွိျငားမွန္စြာ သင္ကိုယ္တိုင္လည္းထိုပဲသြားပါ ငါ့ကိုလဲထိုပဲပို႔ေပးပါ (သုသိမသုတ္)

Thursday, May 31, 2012

“ေမ႔မရတဲ႔သူတို႔အေၾကာင္း(၂)”

လဟယ္ျမိဳ႕အေရာက္ ၾကိဳဆိုေနၾကေသာ နာဂတိုင္းရင္းသူမ်ားႏွင္႔

လဟယ္ျမိဳ႔မွ မိမိေက်းရြာသို႔ အသြားလမ္းတေနရာ၌

လဟယ္ျမိဳ႔သို႔ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင္႔သြားခဲ႔ရသည္
ဤသို႔ အ၀တ္မ၀တ္ပဲ မိမိမေရာက္ခင္ေနထိုင္ၾကသည္

ေတာင္ယာေတာတြင္ ဤသို႔ ဘိန္းမ်ား စိုက္လို႔

မိမိရြာ၌ ဤသို႔ စည္းရံုးေရးအျဖစ္၀န္ထမ္းမ်ားလာ၍ ဗီြဒီယိုမ်ားျပသ ေဆး၀ါးမ်ားေပးလွ်က္

ဒီလို သူတို႔၀တ္ဆင္ရန္ မိေမြးရာမ်ားဖံုးလႊမ္းနိဳင္ေစရန္
ေတာင္ယာေတာတြင္ အမွတ္တရ ေရာက္ရွိခဲ႔သည္

တခါတရံမထင္မွတ္ပဲ ဤသို႔ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ားျဖင္႔ မိမိရြာကိုပင္မျမင္ရေတာ႔
သူကေတာ႔ ခႏၱီးျမိဳ႔ေနဘူးသည္မို႔ ျမန္မာစကားေပါက္တယ္
ခုလို အပူဒဏ္နဲ႔ ၾကံဳေနရျပန္ေတာ႔လဲ မိမိသာသနာျပဳခဲ႔ဘူးတဲ႔ ေနရာေလးကို ျပန္လည္လြမ္းလ်တမ္းတေနမိတယ္ေပါ့။ အမွန္စင္စစ္လူ၏အလို မလိုက္နိဳင္ျခင္းသည္ ဓမၼတာပင္မဟုတ္ပါေလာ။ အိႏၵိယနိဳင္ငံသည္ ေအးရင္လည္း အရမ္းကိုေအးပါ၏။ ပူျပန္ရင္လဲေနစရာမရွိခဲ႔။ ေအးတုန္းကလဲ ေအးလို႔ ေရမခ်ိဳးနိဳင္လို႔ အေအးအျမန္ကုန္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခဲ႔ဘူး၏။ ယခု ပူျပန္ေတာ႔လဲ အေအးကို အလိုရွိခဲ႔သည္။ ခက္သည္ကား ဘာမဆို အလိုမက်စရာခ်ည္းမို႔။ ျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း” ယမၸိစ ၦံ နလဘတိ တမၸိ ဒုကၡံ”လို႔ ေဟာေတာ္မူခဲ႔ပါ၏။ မွန္၏ ဆုေတာင္းတိုင္းသာျပည္႔ၾကမယ္ဆိုရင္ အဘယ္မွာ ဒုကၡဆိုတာရွိေတာ႔မွာလဲ အကယ္လို႔ ဆုေတာင္းတိုင္းျပည္႔မယ္ဆိုရင္ အိႏၵိယနိဳင္ငံၾကီးမိုဃ္းရြာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိမွာေသခ်ာသေလာက္။ ယခုအခ်ိန္ ေတာင္ေပၚေဒသမိုဃ္းတမ်ားရြာသြန္းေနျပီေပါ့။လြမ္းေနမိ၏။ တမ္းတေနမိ၏။ မိမိသင္ခဲ႔ဘူးေသာ စာေလးေတြ ရြတ္ဆိုျပီး ေတာင္ယာအသြားရြတ္ဆိုေနၾကေလမလား လို႔ အေတြးတို႔ျဖင္႔ တေန႔ ထိုေဒသသို႔( စစ္ကိုင္းတိုင္းအထက္ပိုင္းခႏၱီးခရိုင္ လဟယ္ျမိဳ႔နယ္ လျခမ္းေက်းရြာ)သို႔ မိမိသြားခဲံစဥ္က။ ၉လ ပိုင္း မိုဃ္းတြင္းကာလမို႔ မိုဃ္းက သဲသဲမဲမဲရြာခ်ေနေတာ႔၏။ ခႏၱီးျမိဳ႔မွ ရဟတ္ယဥ္ထြက္လို႔ ရာသီဥတုသည္မေကာင္းခဲ႔သည္မို႔ ကြင္းေရာက္မွ ျပန္လည္ေနာက္ေၾကာင္းလွည္႔ခဲ႔ရသည္။ ေထရ၀ါဒဗဟို႒ာနခ်ဳပ္ ေပါမိုင္းေက်ာင္းသို႔ ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနစဥ္ပဲ ရာသီဥတု ေကာင္းသည္မို႔ ၾကြဘို႔ရန္စားလက္စကို ခဏတာရုတ္သိမ္းလို႔ ျပန္လည္ခ်ီတတ္ခဲ႔ရသည္။ လဟယ္ျမိဳ႔မွာလည္း ဆြမ္းမ်ားကပ္္ဘို႔ ၀န္ထန္းမ်ားေစခိုင္းထားေၾကာင္းေျပာဆိုသံသဲ႔သဲ႔ၾကားမိ၏။ ကဲ သြားေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔လဲ သြားရေပဦးေတာ႔မည္။ ကားေပၚတတ္ခဲ႔သည္။ ရဟတ္ယာဥ္သည္ (၆)ေယာက္မွ်သာဆန္႔သည္။ မိမိတို႔ အဖြဲ႔ ပထမထြက္ခဲ႔သည္။ မွတ္မွတ္ရရ (န.မ.ခ တိုင္းမွဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္လွျမင္႔ေဆြ) (ရန္ကုန္ န.ပ.သ ညြန္ခ်ဳပ္ဦးစန္းလြင္)(ခႏၱီးဗ်ဴဟာမွဴး လက္သီးမင္းသား ေမာင္ေမာင္ဦး) တို႔ေနာက္မွေနရာယူျပီး မိမိတို႔သည္ေရွ႔မွေန၍ ဘုရားဆင္းတုေတာ္မ်ားရင္ခြင္ပိုက္လွ်က္ ရဟတ္ယာဥ္သည္ စတင္ထြက္ခဲ႔ေတာ႔၏ အသံတို႔သည္ ဆူညံလွ်က္။ ရာသီဥတုသည္ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားေတာ႔၏။ ေပေပါင္း ၆၀၀၀ အေက်ာ္ေလာက္မွာ ရာသီဥတုေၾကာင္႔ မိုးသားမ်ား ႏွင္းထုမ်ား ပိတ္လွ်က္ ေရွ႔မွ ေမာင္းႏွင္ေသာ အရာရွိသည္ ေတာ္၏ လွ်င္၏။ နိဳ႔မို႔ဆို အနိစၥသေဘာကိစၥေခ်ာမည္။ ေနာက္ခန္းမွ (န.မ.ခ.)(န.ပ.သ.) ဗ်ဴးဟာမွဴးတို႔သည္ပင္လွ်င အသံကုန္ေအာ္ဟစ္လွ်က္ အရွင္ဘုရားတို႔ ပရိတ္ရြတ္ပါဟူ၏။ ေပါမိုင္းဆရာေတာ္(ယခုမရွိေတာ႔ဟု သိရ)သည္လည္း ပရိတ္ရြတ္ခဲ႔သည္ မိမိတို႔လည္းမေနသာအေျဖရွာလိုက္သည္။ “ယႆာ နဳဘာ၀ေတာ ယကၡာ ေန၀….လို႔မွ မဆံုးေသး ရာသီဥတုသည္ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္ခဲ႔သည္ေပါ့။ မိနစ္၂၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းျပီးသည္နွင္႔ ေတာင္ေပၚေဒသ လဟယ္ျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိေတာ႔၏။ လဟယ္ျမိဳ႕ဟူ၍ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႔နွင္႔ နာဂတိုင္းရင္းသူ/သားတို႔ အနည္းက်ဥ္းႏွင္႔ ၾကိဳဆိုခဲ႔သည္။ မိမိတို႔သည္ VIP စနစ္နဲ႔ သြားလာခြင္႔ရရွိခဲ႔သည္ဟု ေနာက္မွသိရ၏။ မိမိတို႔အရင္ သာသနာျပဳမ်ားသည္ ကိုယ္႔အိပ္ကိုလြယ္ျပီး ေဒသအေရာက္ ေျခလ်င္ၾကြရသည္ဟုလည္းၾကားရသည္။ ခႏၱီးႏွင္႔ လဟယ္သည္ ရဟတ္ယာဥ္ မိနစ္၂၅ သာစီးရေသာ္လည္း ေျခလ်င္ခရီးသည္ ၃ ည အိပ္ ၄ ရက္ ေျခလ်င္ ေလ်ွာက္ရ၏။( ကိုယ္ေတြ႔) မိမိခႏၱီးျမိဳ႕ကထိန္ၾကြစဥ္ ၃ ည အိပ္ ၄ ရက္ၾကာဆင္းခဲ႔ရသည္။ ဒီလိုႏွင္႔ လဟယ္ျမိဳ႔သို႔ေရာက္ရွိျပန္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ကားေနွာင္းခဲ႔ျပီမို႔ ဆြမ္းကိစၥ ဥပုသ္ေစာင္႔လိုက္ရသည္။ ေတာင္တန္းေဒသသာသနာျပဳစတင္ျခင္းသည္ ေန႔ဆြမ္းတနပ္လြတ္ျခင္းနဲ႔စတင္ ခဲ႔ရ၏။ လဟယ္ျမိဳ႔မွာ ေထရ၀ါဒဗဟို႒ာနခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ မွ  သာသနာျပဳသည္ဆိုသည္မွာ သီးခံဘို႔ အရွင္ဘုရားတို႔ သြားမဲ႔ေနရာသည္ အ၀တ္မ၀တ္ေသာနာဂလူမ်ိဳးတို႔ျဖစ္ေၾကာင္းၾသ၀ါဒေပးခဲ႔သည္။ ဒီေတာ႔မွ မိမိသည္ မိမိနဖူးအားလက္ျဖင္႔ရိုက္လွ်က္ “ေသဟဲ႔ နႏၵိယ”ဆိုျပီး အာေမဋိတ္သံုးမိလိုက္သည္။ လဟယ္ျမိဳ႔မွာ တညတာ က်ိမ္းျပီးသည္ႏွင္႔ အိႏၵိယနိဳင္ငံနွင္႔ တေနကုန္ေလွ်ာက္ ေရာက္သည္ဟူေသာ မိမိသာသနာျပဳ႒ာန လျခမ္းရြာသို႔ မနက္ခ်ီတတ္ရမည္ တဲ႔။ အေတြးတို႔သည္ ေယာက္ယက္ခတ္လွ်က္ေနသည္။ မနက္မိုးလင္းသည္ မိုးဃ္းလဲရြာေနသည္။ မိမိရြာသြားဘို႔ ပလိုင္းကိုယ္စီလြယ္လွ်က္ လန္ကြတ္တီမ်ားျဖင္႔ ခႏၵာကိုယ္မွာေပပြေနေသာလူၾကီးမ်ားႏွင္႔ ေမးႏွင္႔ နဖူးတည္႔တည္႔မွာ ေဆးမွင္ေၾကာင္မ်ားထိုးျပီး ေစာင္႔ေနရွာေသာ နာဂမိန္းမပ်ိဳ မိန္းမအိုၾကီးမ်ားေတြ႔လိုက္ရသည္။ အ၀တ္မပါၾကေတာ႔ အျမင္တမ်ိဳးျဖစ္ေနမည္။ မိမိရြာ၌ ခ.မ.ရ ၅၂ တပ္ရင္းရွိသည္တဲ႔။ ထို တပ္ရင္းႏွင္႔ မိမိႏွင္႔အတူ လက္တြဲကာ သာသနာျပဳရမည္႔ ခႏၱီးျမိဳ႕ ခ.မ.ရ ၃၄၇ တပ္ႏွင္႔ ခ်ိန္းမည္ဟူ၏။ မိမိတို႔ပါလာေသာအထုပ္မ်ား စစ္တပ္အသံုးအေဆာင္ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ဂ်ီသရီး ဂ်ီဖိုးလြယ္လွ်က္ အသင္႔ျပင္ေနေသာ စစ္သားမ်ားလည္းေတြ႔လွ်က္ မိမိသည္ မိုဃ္းရြာေနသည္မို႔ မသြားေသးဟု ထင္ေနမိသည္။ မၾကာခင္ မိမိတို႔အဖြဲ႔ မိုဃ္းရြာထဲ ၾကမ္းတမ္းေသာ ခေရာင္းေတာလမ္းကို ေလွ်ာက္ရေတာ႔မည္။ မိုဃ္းသည္လည္း သဲၾကီးမဲၾကီးရြာလွ်က္၇ွိသည္မို႔ ေတာင္ေပၚေဒသမို႔ ဂရုတစိုက္တတ္ရေပမည္။ မေတာ္လို႔ေခ်ာလဲလို႔ကေတာ႔ ေတာင္ေအာက္သို႔ က်နိဳင္သည္။ နာဂလူမ်ိဳးတို႔သည္။ ပါးစပ္မွ ဟာက်ဴလာ.ဟာက်ဴလာ ေဟဟိ။ စသည္တို႔ ပါးစပ္မွ ဆိုလွ်က္ မိမိမွာေတာ႔ ငိုခ်င္ေနမိသည္။ ေျမျပန္႔သြားေနၾကသူသည္ ေတာင္ေပၚသို႔ မည္မွ်ၾကာေအာင္တတ္နိဳင္ပါမည္လဲ။ တတ္ခဲ႔ရျပန္သည္ ဆင္းခဲ႔ရျပန္သည္မို႔ ေျခေတာက္မွ မေထာက္နိဳင္ေတာ႔ မိုဃ္းသည္လည္းသဲသဲမဲမဲရြာခ်ေနလွ်က္ရွိသည္။ ပါလာေသာခါးပန္းၾကိဳးေလးကို ဒူးေအာက္မွာ စီးကာေလွ်ာက္ခဲ႔ျပန္၏။ခဏေတာ႔ရ၏။ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ေလွ်ာက္ တခါနားခဲ႔သည္။ ေျခေတာက္မွာလည္းေသြးတို႔ျဖင္႔နီျမန္းလွ်က္ ကိုေရႊတြတ္တို႔ကလဲ မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ႔။ တြယ္သည္ ခြာလို႔လဲမရ။ အနီးေနစစ္သားတေယာက္မွ ဆားေလးနဲ႔ ထိေတြ႔ေပးလိုက္သည္။ ဒီေတာ႔မွ ကြာၾကခဲ႔သည္။ မိမိႏွင္႔ တူတူလာခဲ႔ေသာ အရွင္စႏၵိမာ ဆိုေတာ႔ ဦးဇင္းမွာေတာ႔ မိမိထက္အသက္ၾကီးသည္မို႔ ဆက္မေလွ်ာက္နိဳင္ေတာ႔သည္မို႔ နာဂလူမ်ိဳးတို႔ ေစာင္နဲ႔ထမ္းကာ သယ္ေဆာင္ခဲ႔ရသည္။ မိမိမွာေတာ႔ ဟန္မပ်က္ ေလွ်ာက္ေနရသည္။ ရြာတရြာေတာ႔ ျမင္ေနရျပီ ေတာင္ထိပ္တေနရာမွာ မိမိရြာထင္ေနမိသည္။ လား လား.မဟုတ္ေသးဘူးဟူ၏။ ေ၀ထိုက္ရြာတဲ႔…အဲဒိမွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးမယ္တဲ႔ ျပီးတာနဲ႔ အ၇ွင္ဘုရားရြာကို ဒီည အေရာက္သြားရမွာဘုရားတဲ႔…။ေတြ႔ျပန္ေတာ႔လဲ မိမိရြာမဟုတ္ေသးဆိုေတာ႔လဲ အားေလွ်ာ႔ခ်င္လာ၏။ သို႔ေသာ္.”.ဗုဒၵသာသန ဘာေရာ အ၀ႆံ ၀ဟိတေဗၺာ”။ျပန္လည္လို႔ အားတင္းခဲ႔မိ၏။ မၾကာခင္ ေ၀ထိုက္ရြာသို႔ေရာက္ခဲ႔ျပီ။ ဆြမ္းကိုၾကက္သားႏွင္႔ ဘူးသီးေရာခ်က္ထားသည္။ ပဲဟင္းကတခြက္ ခ်ီးမ်ားမေနနိဳင္ ဗိုက္ဆာေနသည္ ဘုဥ္းလိုက္မိသည္ စပါးလံုးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ ေပါ့။ ေဘးဘီၾကည္႔ျပန္ေတာ႔ ကိုယ္တံုးလံုးခ်ည္းေတြနဲ႔မိမိတို႔အား၀ိုင္းၾကည္႔ေနၾကေသာ နာဂလူမ်ိဳးမ်ား ၾကက္သီိးေမႊးညင္းမ်ားေတာင္ထမိေတာ႔၏။ ျပီးတာနဲ႔ ကုလားမျခင္းဆြဲနိဳ႕ဆီႏွင္႔ ေဖ်ာ္ထားေသာ တပ္လဘက္ရည္ အခ်ိဳေျခာက္သည္ႏွပ္ထားတာၾကာျပီမို႔လားမသိ အေတာ္ခံတြင္းေတြ႔မိ၏။ ဟန္ေဆာင္မေနနိဳင္ခဲ႔ ခြက္အစိမ္းနဲ႔ အျပည္႔ေဖ်ာ္ထားေသာ လဘက္ရည္ အကုန္ေသာက္မိ၏။ အင္း ခက္တာက သကၤန္းေတြကအစိုၾကီး။ ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမည္တဲ႔။ ေလွ်ာက္စမ္းဟ လမ္းဆံုးရင္ရြာေတြ႔မွာပဲလို႔ ဆိုျပီး ခဏတာ နားခြင္႔ရသည္ ပင္ပန္းသည္မို႔ ဦးေခါင္းခ်လိုက္သည္ႏွင္႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ႔၏။ ထိုရြာ၌ မိမိသူငယ္ခ်င္း ၂ ပါးက်န္ခဲ႔သည္။ မိမိတို႔ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ လမ္းခရီးမွာၾကမ္းသထက္ၾကမ္းလာသလို မိုဃ္းသည္လည္း ရြာသထက္ အညိဳးၾကီးနဲ႔ရြာခ်ေနေတာ႔၏။ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔စားလာခဲ႔သမွ် ဒုကၡေတြ႔ျပီ လမ္းကိုပင္ သိပ္မေလွ်ာက္နိဳင္ခဲ႔။ ေနသည္၀င္စျပဳေနျပီ။ တေနရာမွ က်ားဟတိန္းသံလိုလို တခ်က္ၾကားလိုက္မိသည္။ ဆတ္ေအာ္သံ ေမ်ာက္ေအာ္သံ ေခ် ေအာ္သံတို႔သည္ တေယာက္ထည္းဆိုလွ်င္ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔အဖြဲ႔သည္ အေတာ္မ်ား၏။ မေၾကာက္ေရးခ် မေၾကာက္ သို႔ေသာ္ အနည္းက်ဥ္းေတာ႔ေက်ာခ်မ္းမိသား။ ေလွ်ာက္သည္ တတ္သည္ ဆင္းသည္ ေတာင္ေပၚေဒသဆိုသည္႔အတိုင္း အဆင္းအတတ္ေပါမ်ားလွသည္ ေတာင္ကို ေကြ႔ကာ ပတ္ကာ သြားေနရသည္။ ေတာင္ထိပ္တေနရာအေရာက္ မီးမ်ား မထိန္ေပမဲ႔ မွန္တုတ္တုတ္ႏွင္႔ေတြ႔ေနရသည္မို႔ ငါ႔ရြာေတာ႔ ေရာက္ေတာ႔မွာပဲဟု ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိ၏။ သို႔ေသာ္ ေန႔ခရီး ညမီးတဲ႔ မနီးေသး အေတာ္သြားရဦးမည္တဲ႔ အနားမွ စစ္သားတေယာက္ရဲ႔ အားေပးစကား။မိုးသည္ခ်ဳပ္စျပဳေန၏။ ေအာက္ကိုပင္ မၾကည္႔အားေတာ႔ ေရွ႔သို႔ေရာက္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနမိသည္။စစ္သားတေယာက္မွ ပါလာေသာဓါတ္မီးျဖင္႔ မိမိေျခအား ထိုးၾကည္႔လိုက္စဥ္ တြတ္ ၃.၄ ေကာင္ ေသြးမ်ား၀လို႔ မိမိ၏ေျခမွာလည္းေသြးတို႔ျဖင္႔နီျမန္းလွ်က္ရွိသည္။ မထူးေတာ႔ျပီ။ ေသြးလွဴရသည္ေပါ့ဆိုျပီး ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ႔သည္ မေနနိဳင္ေတာ႔ ယားလာ၏။ သည္ေတာ႔မွ ေမာင္စစ္သားေရ လုပ္ပါဦးဆိုမွ ဆားေလးနဲ႔တို႔ခ်လိုက္၏။ ေသြးမ်ားသည္ ျမင္မေကာင္းနီျမန္းလွ်က္ရွိ၏။ ဆက္ေလွ်ာက္သည္ အရွင္စႏၵိမာကေတာ႔ ေ၀ါနဲ႔ၾကြေနရေတာ႔ ေပ်ာ္ေနရွာမည္။ ေ၀ါဆိုသည္မွာ ေစာင္ျဖင္႔ထိပ္မွၾကိဳးျဖင္႔ခ်ီျပီး နာဂ၂ ေယာက္ထမ္းသည္ဟူ၏။ မီးေရာင္သည္ နီးသထက္နီးလာျပီ လူသံအခ်ိဳ႔ၾကားလာရ၏။ ေရွ႔မွ စစ္သားတေယာက္၏ ေအာ္သံၾကားလိုက္ရသည္ ေရာက္ျပီဗ်ိဳး…တဲ႔။ ဒီေတာ႔မွ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးတခ်က္ခ်မိေတာ႔၏။ ဟင္းးးးးးးး။ ခ.မ.ရ ၅၂ တပ္ၾကပ္ၾကီး အုန္းၾကိဳင္သည္ ၾကိဳဆိုလွ်က္ ပင္ပန္းလာလားဘုရားတဲ႔ ေမးရက္ေလခ်င္း။ ေက်ာင္းေပၚတတ္ခဲ႔သည္။ ဂ်ိဳးေဂ်ာင္း ဂ်ိဳးေဂ်ာင္း ေက်ာင္းေပၚတတ္စဥ္ၾကားလိုက္ရသည္႔အသံ။ သံတေခ်ာင္းမွမကုန္(မရွိလို႔) ေတာထမ္းမ်ားျဖင္႔မိုးထား၏။ ၀ါးမ်ားကိုခြဲျပီး ကာထား၏။ ခင္းထား၏။ မေန႔ကပဲ ျပီးသည္ဟူ၏။ ေရာက္သည္ႏွင္႔ လာျပန္ျပီ ကုလာမျခင္းဆြဲနိဳ႕ဆီမိုက္ခြက္အၾကီးသားျဖင္႔ေဖ်ာ္လွ်က္ လာကပ္သည္။ ေနာက္ျပီး ပဲကို နိဳ႔ဆီျဖင္႔ ေရာသမေမႊကာေၾကာ္ထားေသာ ပုဂံတခ်က္။ ေရေႏြးခရားတအိုး။ ပင္ပန္းသည္႔ဒဏ္ေၾကာင္႔ မိမိအပါ၀င္ သာသနာျပဳ (၈)ပါး ဘုဥ္းလိုက္ၾကသည္။ ခဏေန အိပ္လိုက္ၾကသည္ ။ မိမိကေတာ႔ မိမိရြာေရာက္သည္မို႔ ေနခဲ႔ရေတာ႔မည္မို႔ေပ်ာ္ေနမိသည္။ က်န္သည္႔ ၆ ပါးအဖြဲ႔အပါ၀င္ ျပန္လည္ခ်ီတတ္သြားၾကေတာ႔၏။ မိမိမွာေတာ႔ ေက်ာင္းမမည္ေသာ ေက်ာင္းေလးေပဓမွေနျပီး မိမိေက်ာင္းေအာက္တြင္၇ွိေသာ ရြာထဲကို လွမ္းၾကည္႔မိသည္ ထူးမျခားနား အ၀တ္မပါကိုယ္ထီးေတြပါပဲလား..ဟု ေတြးရင္း ပရိတ္ရြတ္ေနမိသည္။ မိမိရြာ၏ ဘယ္ဘက္ေတာင္ထိပ္သည္ သူပုန္ရြာျဖစ္၏။ မိမိရြာသည္ သူပုန္ရြာနွင္႔နီးျခင္းေၾကာင္႔ ဗိုလ္ၾကီးတေယာက္ အပါ၀င္ ၁၅ ေယာက္ခန္႔။ ေဆးတပ္သားသည္ မိမိႏွင္႔ ဗိုလ္ၾကီးအတြက္ျဖစ္၏ ဟု ေျပာျပမွသိရေတာ႔၏။ ခဏေနျပီး စစ္ပုဂံ စစ္မိုက္ခြက္ စစ္အသံုးေဆာင္မ်ားျဖင္႔ထည္႔ကာ ပဲဟင္း ၾကက္ဥေၾကာ္ ဆတ္သားဟင္းတဲ႔…လာကပ္သည္။ ဒီတၾကိမ္မွာလည္း ဘုဥ္းေပးလိုက္သည္ ၃ ပုဂံ စပါးလံုးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာႏွင္႔အတူေပါ့။ ေက်ာင္းေနရာသည္ ရြာႏွင္႔ စစ္တပ္အလည္တြင္၇ွိသည္။ ေအာက္မွရြာ အထက္က စစ္တပ္ ရွိသည္။ ဘယ္ၾကည္႔ၾကည္႔ လြမ္းစရာေတာင္တန္းမ်ား၀ိုင္းရံလွ်က္ရွိသည္။ ဟိုဘက္သူပုန္ရြာမွာေတာ႔ မီးခိုးတလူလူနဲ႔ ဘာေတြလုပ္ေနပါလိမ္႔ဟု…ေတြးေနမိသည္မွ တပါး  သူတို႔ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ ကိုယ္မသိ မိမိသိသည္မွာကား မနက္ျဖန္က စျပီး မလိမ္မာေသးတဲ႔အသိတရားေခါင္းပါးေနၾကတဲ႔ နာဂလူမ်ိဳးမ်ားကို အ၀တ္မ်ားေ၀ငွကာ သာသနာျပဳခရီးစဥ္ စရေတာ႔မည္မို႔…. မနက္ျဖန္ဆိုသည္႔ အခ်ိန္ကိုကား….။

No comments:

Post a Comment