ေမ႔မရတဲ႔သူတို႔အေၾကာင္း(၇)

ေစာ္ဘြားၾကီးႏွင္႔ဥကၠ႒တို႔ ကပြဲတြင္

"နာဂလွပ်ိဳျဖဴ မခမန္း'"

အခ်ိန္ကားမိုဃ္းတြင္းကာလျဖစ္၏။ မိမိေက်ာင္းေပၚမွေန၍ ရြာထဲကို လွမ္းၾကည္႔မိေတာ႔ မိုးရြာေနျခင္းေၾကာင္႔ လူတဦးတေယာက္မွမေတြ႔ရ မိုဃ္းသည္လည္းဘယ္အျငိဳးေတးေၾကာင္႔ရယ္ မသိရြာခ်ေန၏။ မိမိလည္း မညီညာေသာ ေက်ာင္းေပၚ၀ယ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မေန႔ကေျပာခဲ႔တဲ႔ ေစာဘြားၾကီးက သူ႔အိမ္လာပါတဲ႔။ ဘာအေၾကာင္းရယ္ေတာ႔မသိ လာခဲ႔ပါဆိုေတာ႔လဲ သြားရေပဦးမေပါ့ သို႔ေသာ္ မိုဃ္းကားမစဲေသး။ ဘုရားစင္ၾကည္႔မိျပန္ေတာ႔ သူတို႔ေလးေတြရဲ႔ လွဴထားတဲ႔ သစ္ခြပန္းမ်ိဳးစံုသည္လည္း လန္းဆန္းလို႔ ဘုရားခန္းမွာ က်က္သေရရွိေနေတာ႔၏။ သူတို႔ အလွဴ သူတို႔ရၾကပါေစလို႔ ပန္းေတာ္ကပ္ဆုေတာင္းသင္ေပးခဲ႔လို႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆိုျပီး “ယင္းနာဂ ထူ၀ွက္” လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ကပ္လို႔ ဆုေတာင္းခဲ႔ၾကသည္။ ခုေတာ႔ သူတို႕ေလးေတြ အ၀တ္ေလးေတြ ၀တ္လို႔ ေပးထားတဲ႔သနပ္ခါးေလးေတြလိမ္းလို႔ ဆိုေတာ႔လဲ ကသဲမင္းကို အျပစ္မဆိုရက္ေတာ႔။ တကယ္ေတာ႔လဲ အမိျမန္မာျပည္မွာ ဒီလို အရိုင္းစိုင္း ဘာဆိုဘာမွမသိတဲ႔ လူမ်ိဳးေလးေတြ ျမင္မိျပန္ေတာ႔လဲ ရင္ထဲမွာေတာ႔ တကယ္မေကာင္းမိခဲ႔။ လခသည္ တလ (၉၀၀)က်ပ္ မိမိစည္းရံုးေရးအရ သနပ္ခါး,ဆံထိုး,ဆံညွပ္,ထမီ(၁၅၀က်ပ္တန္)ႏွဳတ္ခမ္းေဆးဆိုးစသည္တို႔ ၀ယ္ျပီးကိုယ္တိုင္ေရွ႔မွေန၍ လုပ္ျပခဲ႔၏။ မွန္ဆိုသည္ကိုသူတို႔မျမင္ဘူး။ မိမိတေယာက္ျခင္းေခၚကာ သနပ္ခါးကို လိမ္းေပးဘူး၏။ လက္ထဲေရနည္းနည္းထည္႔ကာ ေရႊျပည္နန္းကိုလက္ထဲတြင္ေသြး၏။ လိမ္းေပး၏။ ျပီးသည္ႏွင္႔ မွန္ကိုျပ၏ “လူတိုးမီးယမ္း”ဟု သူတို႔ကိုသူတို႔ေျပာေနၾက၏။ လူတိုးမီးယမ္း=အရမ္းလွသည္။ မွန္ကိုပင္မျမင္ဘူးေသာ မင္းတို႔ေလးေတြကို ခုလို လုပ္ေပးရတဲ႔ ငါ့ရဲ႔ ေျမျပန္႔မ်က္စိနဲ႔ၾကည္႔ရင္မေကာင္းဘူးဆိုတာသိေနခဲ႔ပါတယ္ သို႔ေသာ္ ငါ႔ရဲ႔ စည္းရံုးေရး ငါရဲ႔ ရြာ သာယာေရး.ငါ႔ရဲ႔ရြာ ေကာင္းမြန္ေရးေတြကို ေရွးရွဳ ငါသည္လွ်င္ ရပ္ရြာအၾကီးဆံုးမို႔ မင္းတို႔အတြက္ ငါ႔ရဲ႔ ေသးငယ္တဲ႔အာပတ္ေလးေတြ သင္႔လို႔ မင္းတို႔အတြက္ေပးဆက္ရျပီေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ႔ ငါ မင္းတို႔အတြက္ ငါ ထာ၀စဥ္ေပးဆက္ေနမွာပါေလ။ စသည္႔ အေတြးေလးေတြနဲ႔ေတြးေနရင္း မိုဃ္းကေတာ႔ စဲေနျပီ ေတာင္ယာသြားသူတို႔ သြားေနၾက၏။ မိမိ၏ အရင္းႏွီးဆံုးေဒၚနန္ေတာ႔ သူေက်ာင္သို႔လာ၏။ လက္ထဲမွ ပြတ္ခ်ြန္းေဆးလိပ္ခဲလို႔ ေနာက္မွပါလာသူက ေအးေလြေပါ့။ စစ္သားသည္ သူတို႔လာသည္ကို သိ၍ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ေျပာ၏။ မိမိသည္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန၏။ဘုန္းဘုန္း ေနမေကာင္းဘူးလို႔ေျပာလိုက္၏။ ထိုသည္ကို ေဒၚနန္ေတာ႔သည္ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ျဖင္႔ငိုေတာ႔၏။ မိမိသည္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရာမွ ေစာင္ျခံဳထဲမွရီေနမိ၏။ မၾကာခင္ မိမိအသံထြက္လာေတာ႔မွ ေဒၚနန္ေတာ႔သည္ မိမိအား ဘုန္းဘုန္းမေကာင္းဘူးဆိုျပီးေျပာေတာ႔၏။ ဒီေတာ႔မွ( ၾကိဳင္ပါရ= ဘုရားရွိခိုးပါ)လို႔ေျပာကာ ကဲစစ္သားေရ လဘက္ရည္ေဖ်ာ္ကြာ..ထိုအခ်ိန္ မိမိေက်ာင္းအတြက္ ရိကၡာမ်ားရေနသည္ တလလွ်င္ တၾကိမ္ လဟယ္ျမိဳ႔သို႔ သြားထုတ္ရသည္။ ေနာက္ျပီးပဲနဲ႔နိဳ႕ဆီနဲ႔ေရာေၾကာ္ထားေလးပါယူခဲ႔ နန္ေတာ႔တို႔စားရင္း ေပါ့ကြာဆိုျပီး စကားထိုင္ေျပာေနမိ၏။ ေဒၚနန္ေတာ႔ ငါ႔လဲၾကိဳင္ပါရလုပ္ပါလို႔ေျပာမိ၏။ ဟာ ဘုန္းဘုန္းကလဲ မေနာက္ပါနဲ႔ဟူသတဲ႔။ ကဲ ထားေတာ႔ အခ်ိန္တန္ေတာ႔ မင္းသိလာမယ္ဆိုျပီး မလုပ္ခ်င္တာကို ဇြတ္မလုပ္ခိုင္းခဲ႔။ လဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ေဒၚနန္ေတာ႔မွ ျမန္မာစကားလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပာတတ္သည္မို႔ ဘုန္းဘုန္း ည ေက်ာင္းမလာတဲ႔သူေတြကို ေရပို႔ခိုင္း။ တခ်ိဳ႕ထင္းပို႔ခိုင္း။ ဆုေပး ဒဏ္ေပးလုပ္ပါတဲ႔။ ေအး ငါလဲ ဥကၠ႒ေခၚျပီးေျပာမယ္ဆိုျပီး စကားျပတ္သြားေတာ႔၏။ ေဒၚနန္ေတာ႔သည္ စကားေျပာရင္း မ်က္စိသည္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ပံုကို ၾကည္႔လွ်က္ ေနရာမွထကာ ဘုရားပံုေတာ္ကို လက္ညွိဳးထိုးလွ်က္ တအားရီေတာ႔၏။ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ပံုသည္ေက်ာက္ဆင္းတုျဖစ္၍ ႏွဳတ္ခမ္းေလးသည္ နီရဲေန၏။ လက္ညွိဳးသည္ ဘုရားပံုေတာ္ကိုထိုးျမဲထိုးလွ်က္ရီျမဲရီေနဆဲ မိမိသည္မေနနိဳင္ ဟဲ႔ နန္ေတာ႔ အဲဒါ ငါ႔အေဖေလ..ဘာလို႔ရီရတာလဲ လို႔ေမးေတာ႔ ဒီေကာင္တအားလွေနတာပဲ တဲ႔။ မိမိသည္ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က စိဥၥာမာန ကို အမွတ္ရေနမိသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ေဂါတမဟာ ငါ႔လင္ပဲလို႔ စြပ္စြဲေနေသာ ပံုႏွင္႔တေထရာထဲတူေနသည္မို႔ ရီလဲရီခ်င္ေနမိသည္ သို႔ေသာ္ နန္ေတာ႔ အဲလို မလုပ္ရဘူးေလ ဒါ ငါ့ရဲ႔အေဖေလ။ဆိုေတာ႔မွ အရီရပ္သြားေတာ႔၏။ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနမိသည္ခုထိ မ်က္ရည္မ်ားပင္ထြက္လွ်က္ရီေနပံုကို တကယ္ေတာ႔ နန္ေတာ႔သည္ ျမန္မာစကားတတ္၏။ လူမွဳေရးနားလည္၏။ မိမိအေပၚလဲ သားတေယာက္ကဲ႔သို႔ သံေယာဇဥ္ၾကီး၏။ သူ႔အိမ္သို႔ သြားေလတိုင္း ဘုန္းဘုန္းကေခါင္ရည္လဲမေသာက္ဘူးဆိုျပီး ရွိတဲ႔ ေျပာင္းဖူးေျခာက္ေလးေတြကို ႏႊာျပီးမီးၾကီးခဲမ်ားျဖင္႔ ခေလွာက္ကာျပီးသည္ႏွင္႔ ျပာပူနဲ႔ေလာင္းထည္႔လိုက္စဥ္ ေျပာင္းဖူးတို႕သည္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ပြင္႔လွ်က္ ထိုေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္မ်ားကို ေက်ြးသည္။ တခါတရံ ပေလာပီနံျပဳတ္ တခါတရံ ေတာင္ယာမွ ယူလာေသာ ဘိန္းရြက္နုနုေလးမ်ား(ေၾကာ္စားရန္) တေန႔ လဟယ္ျမိဳ႔မွ စည္းရံုးေရးအရဗီြဒီယိုမ်ားလာျပသည္ ေဆးမ်ားေပးသည္။ ထိုအထဲတြင္ပါလာေသာ လ.၀.ကမွဴးဦးတင္၀င္းျဖစ္၏။ ယခု ပတ္စ္ပို႔လုပ္ရာ႒ာန၌ ေတြ႔ရ၏။ လြန္ခဲ႔သည္႔ ၇ လ ပိုင္းက ပန္းဆိုးတန္းမွာထိုင္စဥ္ေပါ့။ သူလည္းမိမိရြာသို႔ ပါလာ၏။ မွတ္မွတ္ရရ ဆက္သြယ္ေရး ကိုေ႒းဦးေရာျဖစ္သည္။ မိမိေက်ာင္းမွာလည္း စားစရာဘာမွမရွိသည္မို႔ နန္ေတာ႔အိမ္သို႔ေခၚကာ ဧည္႔ခံ၏။ နန္ေတာ႔သည္ ပံုမွန္ေျပာင္းဖူးကို ႏႊာသည္ ျပီးသည္ႏွင္႔ မိမိသာေက်ြးသည္ က်န္သည္႔ လူမ်ားမေက်ြးခဲ႔။ ဟဲ႔ နန္ေတာ႔ သူတို႔က ငါ႔မိတ္ေဆြေတြေလ သူတို႕အတြက္ ေခါင္ရည္လုပ္ပါဆိုေတာ႔မွ လုပ္ေပးသည္ ျပီးသည္ႏွင္႔ ေနာက္လဲလာလည္ပါလို႔ ေျပာ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လ.၀.က ဦးတင္၀င္းေျပာေသာစကားနားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနမိ၏။ အရွင္ဘုရား သာသနာျပဳရာ အေတာ္ေအာင္ျမင္ေနျပီပဲ ဆက္ျပီး ျပဳလုပ္ေပးပါဘုရားဟူ၏။ ယခုအခ်ိန္ သူတို႔ေကာင္းစားေနျပီ မိမိတို႔မွာေတာ႔ “’ဒုကၡႆ အေႏၱာ သုခံတဲ႔” ဒုကၡရဲ႔အဆံုးမွာ သုခ ဆိုတာ ဘယ္ေသာအခါမွ် ရမည္နည္းလို႔။ ရွိေစေတာ႔ တေန႔ ဒီနန္ေတာ႔ အိမ္မွာပဲ ျပႆနာတခု ေျပခဲ႔ရသည္။ မိမိေက်ာင္းမွာ ရွိေနစဥ္ မိမိအားရွိခိုးခိုင္းသည္။ သူ ေနာက္တယ္ထင္ေနတာတဲ႔။ ခု တိုက္တိုက္ဆိုင္ မိမိစခန္းမွ ဗိုလ္ၾကီးေသာင္းဦး(ခ.လ.ရ ၂၂၂ ဟုမၼလင္းျမိဳ႔)သည္ အိႏၵိယနယ္စပ္မွျပန္လာခဲ႔၏။ မိမိအတြက္ မုန္႔ထုပ္ေလးမ်ား စတီးေရခြက္ေလးမ်ားႏွင္႔ မြန္ထီကာလို ေဆးလိပ္တဘူး လွဴရန္ ေက်ာင္းလာသည္ မေတြ႔ရသည္ႏွင္႔ ပါလာေသာစစ္သားေလးမွ ဒီအခ်ိန္ ဘုန္းဘုန္းေဆးလိုက္ေပးေနတာ ရြာထဲမွာ ဆိုသည္မို႔ ရြာထဲထိ လိုက္လာခဲ႔၏။ နန္ေတာ႔အိမ္တြင္ေတြ႔၏။ ေတြ႔သည္နွင္႔ ဗိုလ္ၾကီးမွ ထိုင္၍ ကန္ေတာ႔သည္ လွဴစရာလွဴသည္။ ထိုသည္ကို ျမင္ေတြ႔ေနသည္ကား နန္ေတာ႔။ ဟင္….ဘုန္းဘုန္း…မင္း..ေတာ္ေတာ္ၾကီးတာပဲ ဟူသတတ္လို႔ ေျပာ၏။ ထိုအေၾကာင္းကို ဗိုလ္ၾကီးအားေျပာျပ၏ ဗိုလ္ၾကီးေျပာလိုက္သည္ကား ဘုန္းဘုန္းက စစ္သား တပ္ၾကပ္ၾကီး ဗိုလ္ၾကီး ဗိုလ္မွဴး စတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးခင္ညြန္႔(ထိုအခ်ိန္က၁၉၉၄ခု)တို႔ကလဲ ရွိခိုးရတာပဲေလ ဟု ေျပာလိုက္စဥ္ နန္ေတာ႔သည္လည္း ထိုင္လွ်က္ ရွိခိုးေတာ႔၏။ ထိုေန႔အဘို႔ နန္ေတာ႔အား ေျပာဘို႔အေၾကာင္း ဖန္လာေတာ႔ ခု သူသိသြားျပီဆိုေတာ႔လဲ။ ဒီေန႔အဖို႔ တိုက္ဆိုက္မွဳနဲ႔ေျဖရွင္႔မွဳတခုျပီးခဲ႔ရေခ်၏။ နာဂတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ နဂိုရ္ျမန္မာစစ္တပ္ေတြ မေရာက္ခင္က တရြာနဲ႔တရြာခ်ိန္းကာသတ္ျဖတ္ၾက၏။ ရြာထိပ္တြင္ပန္တံုးဟု ေခၚေသာတုံုးၾကီးတတံုးရွိ၏။ သူတို႔ ခ်ိန္းျပီး တဘက္ရြာမွ လူတဦးတေယာက္ရဲ႔ ဦးေခါင္းျဖတ္ျပီးလွ်င္ အနိဳင္ျဖစ္ေတာ႔၏။ ထိုဦးေခါင္းကိုရြာသို႔ ယူလာကာ ေခါင္ရည္ေတြႏွင္႔ အသားေတြျဖတ္ကာစားေသာက္ၾက၏။ ေအာင္ပြဲခံၾက၏။၃ ႏွစ္လွ်င္တၾကိမ္ ေတာင္ယာကိုက္ျဗီးပြဲလည္းလုပ္ေလ႔လုပ္ထရွိ၏။ ထိုေန႔အဖို႔ ေတာင္ယာသြားျခင္းမျပဳေတာ႔ပဲ နာရတိုင္းရင္သူတိုင္းရင္သားတို႔ ေရခ်ိဳးျပီး အလွျပင္ၾကသည္ေပါ့။ ေရခ်ိဳးဆိုသည္မွာ သစ္ပင္မွ သစ္ေခါက္တို႔ျဖင္႔ ဂ်ီးမ်ားေအာင္ ေျပာင္စဥ္ေအာင္တိုက္ခ်ြတ္ရံုသာျဖစ္၏။ တေန႔ ရြာထဲကေန ေတာင္ယာလမ္းသို႔သြားခဲ႔စဥ္ ထူးဆန္းမွဳတခုေတြ႔ရ၏။ၾကဖိ ဆိုေသာ နာဂမိန္းမပ်ိဳ ေတာင္က်ေရ တေနရာတြင္ ထမီကိုေရရွားလွ်က္ ေရခ်ိဳးေန၏။ မိမိသည္ မိမိမ်က္စိကိုပင္ မယံုရဲ ။ ေအာ္ ဒီလိုလဲရွိပါေသးလားဆိုျပီး ေနာက္ေန႔ ထိုအိမ္သို႔ သြားကာ ေရေမႊးဆပ္ျပာတခဲေပးျပီး သြန္းမံုငွက္= ေရခ်ိဳးပါ။ ဆိုျပီး ေျပာခဲ႔၏။ အိမ္ရွင္အဖြားၾကီးမွ (အစာေ၀း=ငါ႔သား) ဆိုျပီး မိမိကိုေခၚကာ ၾကက္ဥတလံုးႏွင္႔ ေျပာင္းဖူးေျခာက္တဖူးေပးလိုက္သည္။ မိမိသည္ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာရ၏။သူတို႔သည္ ေပးသိအခါတိုင္း ပစ္၍ေပးတတ္သည္မို႔ (အိုးညဴ ယင္းနာဂထူ၀ွက္= အေမ လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင္႔ေပးပါလို႔ )ေျပာရသည္။ တခါ ေရခ်ိဳးျခင္းႏွင္႔ပတ္သတ္လို႔ မိမိျပႆနာတတ္ခဲ႔ရေသးသည္။ မိမိေက်ာင္းေန ပါဆြန္ဆိုေသာ ကေလးေလး မိမိဆီမွာအျမဲေနသည္မို႔ မိမိသည္ ထိုကေလးအား ေရခ်ိဳးေပးသည္ ဂ်ီးမ်ားတြန္းေပးသည္။ ဆပ္ျပာမ်ားျဖင္႔ ေသခ်ာစြာ ေရခ်ိဳးေပးေစ၏။ ထိုကေလး အိမ္မျပန္ျဖစ္တာၾကာျပီ တေန႔ သူအိမ္ျပန္သြားခဲ႔သည္ သူ႔အေမသည္ မိမိအားျပႆနာရွာေတာ႔၏။ ဥကၠ႒ အိမ္သို႔ သြားတိုင္သည္။ မိမိမွ သူ၏ သားကို ေရခ်ိဳးေပးေၾကာင္း သူ႕သားမွာသန္႔ရွင္႔ေနသည္မို႔ အပ်င္းတေယာက္လို႔ ရြာထဲမွ ထင္ေနၾကေၾကာင္း တိုင္၏။ ဥကၠ႒ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာသည္။ ဘုန္းဘုန္း မင္းပါဆြန္ကိုေရခ်ိဳးေပးတာ မေကာင္းဘူး.သူ႔အေမ ငါ႔ကို လာတိုင္တယ္တဲ႔။ ငါတို႔နာဂေတြက ေရခ်ိဳးရင္ အပ်င္းထူးတယ္ေလတဲ႔ သန္႔ရွင္းေနရင္ အပ်င္းၾကီးတဲ႔သူတဲ႔။ ေရာ ခက္ေခ်ျပီ ေအးေလ ငါေလ သူ႔ကို ေကာင္းေအာင္ေလ မင္း ပါဆြန္ကို ငါ႔ေက်ာင္းျပန္လာေပးပါ ဆိုျပီး ေျပာလႊတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ေန႔ပါဆြန္ဆိုေသာကေလး ေက်ာင္းေရာက္လာသည္ မိမိသည္ ဘာမွမေျပာဆိုပဲ ထိုကေလးအား ေက်ာင္းေရွ႔ေခၚကာ မိုဃ္းရြာထားသည္မို႔ ေက်ာင္းေရွ႔တြင္ ရႊံ႕တို႔သည္ရွိလွ်က္မို႔ ထိုရႊ႕႔ံမ်ားျဖင္႔ မ်က္ႏွာမွသည္ လိုက္လံသုတ္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္သည္ သူ႔အေမသည္ သေဘာက်လွ်က္ ထိုကေလးမွာေတာ႔ မ်က္ႏွာတို႕သည္ ရႊ႔ံ႕မ်ားေပၾကံလွ်က္။တခါတရံၾကျပန္ေတာ႔လဲ သူတို႕အရိုးစြဲ ဓေလ႔မ်ားကို ဥေပကၡာျပဳရသည္႔အခါေတြလဲရွိ၏။ နဖူး ေမးရိုးတို႔ ေဆးမွင္ေတြ ထိုးျခင္းကိုေတာ႔ ကသဲမင္းၾကီးေသျပီ မင္းတို႔လုပ္စရာမလိုေၾကာင္း.မင္းတို႔က အရမ္းလွလို႔ ကသဲမင္းက ၾကိဳက္လို႔ပဲေလ။ ခု ကသဲမင္းလဲမရွိေတာ႔ မင္းတို႔လဲ အသားေတြအနာမခံၾကနဲ႔ ဟု ေျပာရသည္။ လက္ခံသလား မခံသလားမေျပာတတ္ ဥကၠ႒မွေျပာသည္ ငါတို႔ ေဆးေတြမထိုးေတာ႔ဘူးဟူ၏။