“ေမ႔ရမရတဲ႔သူတို႔အေၾကာင္း(၆)”

လူမ်ိဳး=နာဂတိုင္ရင္းသာလူမ်ိဳး။

ေနထိုင္ရာ=ခႏၱီးခရိုင္ လဟယ္ျမိဳ႕နယ္ လျခမ္းေက်းရြာ စစ္ကိုင္းတိုင္းအထက္ပိုင္း။

နာဂတိုင္းရင္းသားေလးေတြနဲ႔ အတူေပါ့

ေစာ္ဘြားၾကီးသည္ ရြာမွာငါအၾကီးဆံုးဆိုျပီး ႏြားကို သတ္ေစျပီး ေအာင္ပြဲခံေနသည္ေပါ့

ဤသို႔ ထမင္းျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းကိုေထာင္းေနရသည္

ကိုးကြယ္မွဳ= အိမ္ရွိတိရစ ၦာန္ကိုသတ္ျပီးယဇ္ပူေဇာ္မွဳ။

စားမွဳ= ေျပာင္းဆံကို ေထာင္းကာစားေသာက္။

ခ်စ္မွဳေရးရာ= ဒီမိုကေရစီက်က်က်င္႔သံုး။(လြတ္လပ္မွဳအျပည္႔)။

နာဂတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ေရွးေခတ္အခါက ကသဲမင္းသည္ နာဂလူမ်ိဳးတို႕ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္း၍ ေတာ္ေကာက္၏။ ထိုကသဲမင္း၏ ရန္မွေၾကာက္ေသာေၾကာင္႔ နဖူးႏွင္႔ ေမးရိုးတို႔မွာ ေဆးမွင္ေတြထိုးကာရုပ္ျဖတ္ၾက၏။ ေရႊမန္းသူတို႔ က်ေနာ္ က်ေနာ္ လို႔ ေျပာဆိုျခင္းကဲ႔သို႔ျဖစ္နိဳင္ေခ်ရွိ၏။(မိမိခန္႔မွန္းခ်က္) ထိုအရိုင္းစိုင္းနာဂတိုင္းရင္းသူ/သားတို႔သည္ ဒါးကိုလဲတဘက္ပဲေသြးသည္။ နားကိုလဲတဘက္သာေဖာက္သည္။ သူတို႔သည္ အ၀တ္ကိုမ၀တ္ၾကပဲ ေယာက်္ားမွန္သမွ် လန္ကြတ္တီျဖင္႔သာေနထိုင္၏။ မိန္းမမွာမူ ေအာက္ပိုင္းတြင္ တဘက္စ သာသာ ရွိ အ၀တ္ကို (သူတို႔ကိုယ္တိုင္လုပ္)ပတ္ေနၾက၏။ အေပၚပိုင္းဗလာခ်ည္းျဖစ္၏။ သူတို႔သည္ ေန႔စဥ္ေတာင္ယာတြင္ေပ်ာ္ေမြ႔ေန၏။ ေတာင္ယာထဲမွာ တေနကုန္ေန၏။ စားစရာကို တရက္စာသာ ယူလာေလ႔ရွိ၏။ ေလ႔လာမိသည္ကား ရြာထဲထားျခင္းသည္ မီးရန္မွေၾကာက္၍ ေတာင္ယာတြင္ထားၾကသည္။ (ၾကြက္မနိဳင္ၾကည္မီးႏွင္႔ရွိဳ႔)စကားပံုအတိုင္း သူတို႔ေနေသာ ရြာကို မၾကာမၾကာ သူပုန္မွေသာ္၄င္း,စစ္တပ္မွေသာ္လည္း မီးရွိဳ႔ခံရျခင္းေၾကာင္႔ဟု ေဒသခံမ်ားေျပာျပ၏။ ေတာင္ေပၚေဒသမွန္သမွ် ရြာကို တည္ေဆာက္ၾကလွ်င္ ေတာင္ေပၚတေနရာရာတြင္တည္ၾကသည္။ ေတာင္ယာသည္လည္း ၃ နွစ္ကိုတၾကိမ္ မီးရွိဳ႔ကာ တျခားတေနရာသို႔ေျပာင္းေရြ႔ၾက၏။ ၃ နွစ္လုပ္ျပီးေသာ ေတာင္ယာသည္ ေျမၾသဇာမရွိေတာ႔လို႔ဟူ၏။ နာဂတိုင္းရင္းသားမွန္သမွ် သူခိုးဟူသည္ မရွိသေလာက္ရွားပါး၏။ သူတို႔သည္ မိမိပစၥည္းတစံုတရာေပ်ာက္ဆံုးေသာ္ ၾကက္ဥတလံုးႏွင္႔ ထိုသူခိုးအား သတ္နိဳင္၏။ မွတ္မွတ္ရရ မိမိရြာတြင္ ဘိန္းခင္းမ်ားရွိ၏။ မိမိသူငယ္ခ်င္းမ်ား မိမိေနရာေရာက္ခဲ႔ေသာ္ ျပစရာ ဘိန္းပင္ရွိ၍ ဘိန္းခင္းအားလိုက္ျပခဲ႔သည္။ (ဗဟုသုတအျဖစ္ေပါ့) လိုက္ျပသည္႔အခ်ိန္သည္ သူတို႔ေတာင္ယာမသြားခင္ေလးေပါ့။ တေန႔ ဘိန္းခင္းရွိရာေနရာသို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ အတူ သြားေရာက္ခဲ႔၏။ ထိုသည္ကို ရြာမွ တခ်ိဳ႔တေလျမင္နိဳင္၏။ ျဖစ္ျခင္ေတာ႔ ထိုေန႔ ဘိန္းပင္မွ ဘိန္းသီးမ်ား၏ ဘိန္းရည္မ်ားကို ခိုးယူသြားခဲ႔သည္။ ထိုေန႔ မိမိတို႔ ေတာင္ယာေတာသြားသည္ကို ရပ္ရြာမွ သိသူက “ၾကိဳင္မြန္း”တို႔ ခိုးတာျဖစ္နိဳင္၏ ဟု ထင္ေနမိ၏။ မိမိမွာေတာ႔ ဘာသိဘာသာမသိခဲ႔။ တရက္ ဘာမွမထူးျခားေသး။ ေနာက္ရက္ ရပ္ရြာထဲမွာ ေတာင္ယာျပီိးဆံုးျခင္း အထိမ္းအမွတ္ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကမည္ ႏြားေနာက္ရွိသူတို႔ ႏြားေနာက္ကိုသတ္၍ ေပ်ာ္ပြဲစားၾကမည္။ ၀က္၇ွိသူတို႔ ၀က္ကိုသတ္ၾကမည္။ညအခ်ိန္ မီးဖိုေဘးတြင္ေခါင္းရည္မ်ားေသာက္လွ်က္ သူတို႔ စားၾကမည္။ ထိုသည္ကို သိေသာ ဥကၠ႒ အတြင္းေရးမွူးမွ ဘုန္းဘုန္း ရြာထဲ ဆင္းေလ။ အသားေတြ ေပးၾကလိမ္႔မည္ဟူ၏။ မိမိလည္း စစ္သားတေယာက္ျဖင္႔ရြာထဲသို႔ ဆင္းခဲ႔သည္ တအိမ္ဆင္းတအိမ္တတ္ေပါ့။  အိမ္တိုင္းမွ ၀က္သားတတံုးစီေပးၾကသည္။ ပါလာေသာစစ္သားေလးမွ တတံုးရ ၾကိဳးနဲ႔သီ ေနာက္တအိမ္ ႏြားေနာက္သား ဖတ္ႏွင္႔ထုတ္ေပး၏။ တအိမ္တတံုးၾကေပးလိုက္သည္မို႔ (ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က အဂၤုလိမာလကို သြားသတိရေနမိ၏။ သူကေတာ႔ လက္ညွိဳးေတြ ပန္းကုန္းသဖြယ္သီကုံုးထားသမို႔ အဂၤု=လက္ညွိဳး)(မာလ=ပန္း)လက္ညွိဳးပန္းေပါ့။ မိမိတို႔မွာေတာ႔ အသားမ်ိဳးစံု သီကံုးထားခဲ႔သည္မို႔ မိႆက မံသ မာလ ဟု အမည္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ရေတာ႔မည္။ အိမ္စဥ္လွည္႔လည္ေနစဥ္ ထိုဘိန္းပိုင္ရွင္အိမ္သို႔ ေရာက္သြားေတာ႔၏။ မိမိသည္ ဘာမွသတိမထားမိ။ ထိုအိမ္ရွင္မွ အဖိုးအိုသည္..” နင္ ..အာမီး နင္..အာမီး”လို႔ မိမိအားလက္ညွိဳးထိုးကာေျပာေနသည္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔မိမိမသိ။ ခက္ေခ်ျပီ စစ္သားေရ သြားကြာ အတြင္းေရးမွဴး ဟို တအိမ္ေက်ာ္မွာ၇ွိတယ္ သြားေခၚေခ်ဟု ေျပာ၏။ အမွန္မွာ သူဘာေတြ ေျပာေနသလဲဆိုတာ သိခ်င္ေန၏။ ေရာက္လာျပီ အတြင္းေရးမွူး ေဟး ၾကဴး ငါ႔ဘာေျပာတာလဲ ေျပာစမ္း လို႔ မိမိေမးသည္။ မင္း သူတို႔ ေတာင္ယာက ဘိန္းေတြ ခိုးသည္တဲ႔။ အလို….။ ငါမယူဘူးဟု ေျပာေသာ္လည္း ထို အဖိုးအိုသည္ ေဒါသအမ်က္အရမ္းထြက္ေန၏။ ကဲ ၾကဴးေရ…ေျပာလိုက္ကြာ ငါ ခိုးတယ္ ဆိုရင္ မင္းတို႔ နာဂထံုးတမ္းစဥ္လာအရေပါ့။ ငါ႔ကို ၾကက္ဥနဲ႔ သတ္ေပေတာ႔ ငါေသမည္။ ငါမခိုး..။ ဟု မိမိလည္းေျပာဆိုမိ၏။ ၾကဴးသည္ မိမိအားညွိဳးငယ္ေသာ အၾကည္႔ျဖင္႔ (ၾကိဳင္မြန္း )ဘုန္းဘုန္း မင္းေသမယ္ေလ တဲ႔။ ေသပါေစ ၾကဴး ငါမခိုး။ ငါမယူ။ သတ္ေပေတာ႔ေလဟု ေျပာကာ ျပန္လာခဲ႔ေတာ႔၏။ မိမိထိုဘိန္းကို ဘာလုပ္ရန္အတြက္ယူရမွာလဲ ။ မယူသည္မို႔ ရဲရဲနဲ႔အာမခံကာ ၾကက္ဥတလံုးႏွင္႔ သတ္ေပေတာ႔မည္။ ခိုးရင္ေတာ႔ မင္းခံေပေတာ႔။ ေနာက္ေန႔ ထိုအဖိုးလာေတာင္းပန္သည္ လက္ထဲမွ ဘိန္းရြက္အခ်ိဳ႕နွင္႔ ပေလာပီနံ ၂ေခ်ာင္း။ဖရံုသီးတလံုး။ ဘိန္းရြက္သည္ အနုေလးေၾကာ္စားက အရမ္းေကာင္းသည္ ထိုေန႔အဖို႔ အိပ္လို႔ေကာင္း၏။ နာဂလူမ်ိဳးတို႔သည္ လက္ေတြ႕ လုပ္တတ္၏။ တဦးတေယာက္ယံုျပီဆိုလွ်င္ ထိုသူသည္သာ သူယံု၏။ ခိုင္းစရာရွိက တခါထဲခိုင္းရ၏။ တခု ခိုင္းျပီး ေနာက္တခုခိုင္း ဘယ္ေတာ႔မွမလုပ္ၾက။ ဒါျပီးဒါလုပ္ပါ .ဒါေလးျပီးရင္ ဒါပါဆက္လုပ္ပါဆိုလွ်င္ ျပီးေအာင္လုပ္တတ္၏။ သူတို႔၏ ထံုးစံျဖစ္၏။

ယဇ္ပူေဇာ္မွဳဆိုသည္မွာ အိမ္ရွိလူတဦးတေယာက္ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ခဲ႔ေသာ္ အိမ္ရွိ ႏြာ,၀က္,ဆိတ္,တခုုခု သတ္ကာ ေသြးကို လူနာကိုတိုက္ေစ၏။ က်န္ေနေသာေသြးမ်ား လူနာအားလိမ္းက်ံေစ၏။

ေျပာင္းကိုေထာင္းကာ ထမင္းအျဖစ္ စားေသာက္ၾကသည္။ ဆံဆိုလို႔ ေတာင္ယာခုတ္ပြဲ တေန႔ ေကာက္ညွင္းကဲသို႔ စီးပိုင္ေန၏။ ထိုေန႔အဖို႔ ၄င္းဆံျဖင္႔ အသားမ်ားနွင္႔ ျမိန္ရွက္စြာ ေခါင္ရည္ျဖင္႔ စားေသာက္ၾက၏။ သူတို႔အဓိက လုပ္ကိုင္ၾကျခင္းဟာ ေျပာင္းျဖစ္၏။ ထိုေျပာင္းကို လက္တလွမ္းစာ အလည္တြင္ အေပါက္ေလးျပဳလုပ္ကာ အေပၚမွ ၅ ေပ ၆ ေပခန္႔ အသားကို က်ည္ေပြ႔ပံုစံျပဳလုပ္ကာ ပါးစပ္မွ ဆို၍ဆို၍ တနာရီေက်ာ္မွ် ေထာင္းရ၏။ တရက္ မိမိလည္း ဗဟုသုတ အျဖစ္ ခဏတာေထာင္းမိ၏။ လက္ေတြ ဘုေတြထကာ အေရဘုမ်ား ထြက္လာေတာ႔၏။ သူတို႔သည္ (လက္ႏွီးစုတ္ေခၚဆိုေသာ=လက္ခု= ပူကယ္)ထမင္း ဟင္းခ်က္ရာတြင္ မသံုးလို သူတို႔၏ လက္သည္ အသားမာမ်ားထလွ်က္ မပူေတာ႔ ထမင္းအိုး ဟင္းအိုးမ်ား ဒီအတိုင္းေအာက္သို႔ခ်၏။ လက္ခုမပါ။ (ေခါမိုး= အေခါ)ပူလား=မပူဘူး။ နာဂစကား။ တခါ အမွတ္ရေနမိသည္။ မိမိသည္ ရြာထဲ ေဆးပုလင္းေလးကိုင္ကာ တအိမ္ဆင္းတအိမ္တတ္ ေဆးလိုက္ေပးသည္။ (ဟီး ဟီး…မူဆိုက္ေလာင္မီးပူေပါ့= ေဒါက္တာေပါ့ ဟဲ ဟဲ)ေဆးဆရာလုပ္မိသည္။ အိမ္တအိမ္အေရာက္ အဖိုးအို အေတာ္မနာမက်မ္းျဖစ္ေန၏။ အရမ္းလဲ ခ်မ္းေန၏။ သူတို႕သည္ ေဆးမေသာက္ဘူး၍ တခါေလာက္ေသာက္ရံုမွ်ျဖင္႔ သက္သာေစ၏။ အရင္ေျပာျပီးသားျဖစ္၏။ သူတို႕သည္ ေခါင္ရည္နွင္႔ေသာက္လိုသည္။ ေခါင္ရည္သည္ ေျပာင္းဖူးကိုျပဳတ္ အခ်ဥ္ေဖာက္ကာ ေရေႏြးမပြက္တပြက္ႏွင္႔ ေရာေႏွာကာေသာက္ရသည္မို႔ ေဆးႏွင္႔ မတည္႔နိဳင္သည္မို႔ ထိုအိမ္ အဖိုးၾကီးကိုေတာ႔ ကိုယ္တိုင္တိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာေရေႏြးတည္ခိုင္း၏။ (ဖလတ္သြန္း =ေရေႏြး)ေရေႏြးကို မီးထိုးေန၏။ မိမိသည္လည္း ထိုမီးဖိုေဘးမွ ေန၍ သူတို႔အေၾကာင္းေတြးေနမိသည္။ ခဏေန ေရေႏြးသည္ ပြက္လာ၏။ အိမ္ရွိအဖြားအိုသည္ ခြင္ေပၚမွ ေရေႏြးအိုးကို ေအာက္သို႔ လက္ခုမပါပဲ ခ်လိုက္သည္။ မိမိသည္ေမးမိ၏။ ေခါမိုး= ပူသလား။ အဖြားအိုသည္ အေခါ=မပူဘူးတဲ႔။ ဒါနဲ႔ မိမိသည္ ထိုေရေႏီးအိုးကို ကိုင္ၾကည္႔မိ၏။ အားပါး ခ်က္ျခင္းလက္မွ အပူဘုမ်ားထလာေတာ႔၏။ အဖြားအိုသည္ မင္းေဆးဆရာပဲ တဲ႔ ဒါနဲ႔မိမိလည္းပါလာေသာပရုတ္ဆီျဖင္႔ လိမ္းလိုက္မိ၏။ ထိုေန႔အဖို႔.ကံမေကာင္းျခင္းေပလား ကံေကာင္းျခင္းေပလား။ မေျပာတတ္ လက္မွ အဖုတို႔ျဖင္႔ ျပန္ခဲ႔ရေတာ႔၏။

အခ်စ္ဒီမိုကေရစီ ကေတာ႔..နာဂတိုင္းရင္းသူ/သားတို႔သည္ မိမိမေရာက္ခင္ ရြာထဲတြင္ ပန္ဟု ေခၚေသာ အိမ္အၾကီးၾကီးေဆာက္ေပးထား၏။ ထိုအိမ္ၾကီးထဲတြင္ အပ်ိဳလူပ်ိဳတို႔ စုေပါင္းကာ အိပ္ၾကရ၏။ မိမိရည္ငံသူကို အတူတူအိပ္ရသည္။ ကာယကံရွင္ မိဘတို႔တားပိုင္ခြင္႔မရွိၾက။ မိမိေရာက္ျပီးမၾကာခင္ ထို ပန္အိမ္ၾကီးကို အဖ်က္ခိုင္းလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တဆင္႔တတ္လာ၏။ အမ်ိဳး ညီအကိုဆိုၾကပါစို႔. အကိုေမြးေသာသမီးသည္ ညီအိမ္သို႔သြားအိပ္ရသည္။ ညီေမြးေသာ သမီးသည္ အကို႔အိမ္သို႔သြားအိပ္ရ၏။ ကာလသားအခ်ိဳ႔ မိမိရည္ငံေသာ မိန္းမပ်ိဳ ဘယ္အိမ္အိပ္မည္ဆိုတာ ေခ်ာင္းၾကရသည္႔ အလုပ္သည္ ကာလသားအခ်ိဳ႕တို႔၏ ညေနေန၀င္ရီတေရာ သူတို႔အလုပ္တခုျဖစ္ေတာ႔၏။ သူရည္ငံေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္နွင္႔ လာျပီး တူတူအိပ္သည္ကို ကန္႔ကြက္ခြင္႔မရွိ။ တခါ မိမိသည္ အျမဲသြားေနၾကအိမ္တအိမ္တြင္ အမ်ိဳးသမီးငယ္သည္ရွိ၏။ မိမိသည္ အိမ္ရွင္အား (ၾကိဳင္မြန္း မရင္ဆန္ ဒိုးမန္းၾကင္း=ဘုန္းဘုန္းဒီေကာင္မေလးကိုၾကိဳက္တယ္)လို႔ ေနာက္ေျပာဘုူး၏။ အိမ္ရွင္ ျပန္ေျပာသည္ကား ငါ႔ေရွ႔မေျပာနဲ႔ေလ အားနာတယ္ေလ ဟူသတည္း။ သူတို႕သည္ အခ်စ္ေရးရာမွာ ကန္႔ကြက္မွဳမရွိေခ်။ ေျမျပန္႔မွာရွိေနေသာ အမ်ိဳးသား/သမီးတို႔သည္  ဂုဏ္ ဓန မတူၾကရင္ မတူသလို မတန္သလိုနွင္႔ အခ်စ္ေရးကို ခြဲၾကသည္။ ဒီတြင္မျပီးေသးေခ် နာဂတိုင္းရင္းသူတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္းရည္ငံလို႔ အိပ္ျပီးကာမွ မေပါ႕မပါးအခ်ိန္ ေမြးခါနီးအခ်ိန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကရ၏။ ရပ္ရြာမွ ၀ိုင္း၀န္းကာအိမ္ေဆာက္ေပးၾကရ၏။ ထိုသည္ကို အမ်ိဳးသားသည္ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ခဲ႔လွ်င္ ၀က္ရွိ ၀က္ေလွ်ာ္ေၾကးေပးရသည္။ ႏီားရွိ ႏြားေပးရသည္။ ေမြးလာေသာကေလးအဖို႔ၾကေတာ႔ မေတြး၀န္႔စရာ အေဖမရွိျခင္းေၾကာင္႔ နိဳ႔မတိုက္ပဲ ပါးစပ္ထဲသို႔ အင္မတန္စပ္ေသာ ေရႊလွန္ဘိုျငဳတ္သီး အစီမ္းကိုအရည္ျပဳလုပ္ကာ ေလာင္းထည္႔ျခင္းအမွဳ ျပဳလုပ္ေတာ႔၏။ ဤသည္ကား အခ်စ္ဒီမိုကေရစီရဲ႔ ေနာက္ဆံုးသည္ ကေလးသည္ လူဘ၀ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူတို႔၏ ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္ေတာ႔၏။