“ေမ႔မရတဲ႔သူတို႔အေၾကာင္း(၄)”

မိမိေ၀ငွေသာ အ၀တ္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ႔လဲ

သူတို႔ ေခါင္ရည္ေသာက္ၾကေတာ႔မယ္တဲ႔

တခုေသာမနက္ခင္းအေရာက္ မိမိေက်ာင္းေရွ႔ လမ္းေလွ်က္ရင္းပရိတ္ရြတ္ေနမိစဥ္ ခပ္ေ၀းေ၀း မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေျမကို တုတ္ျဖင္႔ ေထာက္ကာေထာက္ကာ ငိုေၾကြးေနေသာ အဖြားအို ဘာလို႔မ်ားငိုေနတာပါလိမ္႔ဟု စူးစမ္းေနမိသည္။ မိမိေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ငရုတ္သီးအစိုဖတ္ႏွင္႔ထုတ္ျပီးတထုတ္ ၾကက္ဥ ၂ လံုး ပေလာပီနံဥက တေခ်ာင္းႏွင္႔ ေရာက္လာသည္။ မိမိစိတ္မ၀င္စား စိတ္၀င္စားသည္ကား ငိုေနေသာ အဖြားအို ။ အဖြားအို ဘာေၾကာင္႔ ငိုတာလဲ..? သိလိုစိတ္သည္ တားဆီးမရေတာ႔ ေဟး ပါခို အိုးညဴ(အဖြား)ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ။ ဟာ ဘုန္းဘုန္း မင္းကလဲ သူ႔ေယာက်္ားသတိရလို႔ေလ..။ေဟ.. ဘယ္ေရာက္သြားလို႔လဲ..ေသသြားတာ ေတာင္ယာအခါ ၃ ခါခုတ္ေလာက္ရွိျပီတဲ႔။ ေတာင္ယာ ၃ခါခုတ္ဆိုသည္မွာ ၃ႏွစ္ရွိျပီဆိုလိုသည္။ အို႔..ဒီလိုေတြခ်ည္းပဲလား.ငါတို႔နာဂေတြက သတိရရင္ ဒီလိုပဲငိုၾကတယ္ေလ တဲ႔။ တခါ အိမ္တအိမ္လူေသ၏။ ထိုအိမ္ကိုလူအမ်ားသြား ထမင္း ဟင္းခ်က္ေပးေနရ၏။ အိမ္ရွင္သည္ ငိုသည္။ ျပီးသည္ႏွင္႔ထမင္းစားသည္။ လာေရာက္သူတို႕လဲ ၀ိုင္းငိုၾကသည္။ ငိုျပီးသည္ႏွင္႔ ထမင္း ဟင္းမ်ားခ်က္ထားသည္ကို စားျပီး နားလိုက္သည္ ထပ္ငိုၾကျပန္သည္။ မျပီးဆံုးနိဳင္ေတာ႔..”ဘ၀ သံသရာ…ရွည္လ်ား ေထြျပား…မေနမနား တသြားထဲ သြားၾကတာ…”ဦးသုခ သီခ်င္းကို တေယာက္ထည္း အေတြးနဲ႔ ရင္ထဲမွ ညီးမိလိုက္၏။ ထားေတာ႔ ထိုအဖြားအိုကိစၥသည္ ထိုမွ်နွင္႔ရပ္ထားေတာ႔မည္။ ေက်ာင္းသားမွ ခႏၱီးျမိဳ႔ ေနထိုင္ဘူးျခင္းေၾကာင္႔ အသိတရားေလးနည္းနည္းေတာ႔ရွိ၏။ ထို႔အတြက္ေၾကာင္႔ မၾကာမၾကာ ဆတ္သားေလးမ်ား ပေလာပီနံမ်ားစားရ၏။ ေအး ဘယ္လိုလဲ မေန႔ညက ဘုန္းဘုန္းသင္တာေတြ ေကာင္းရဲ႔လား (ေကာင္းပါျပီဘုရား။မေျပာတတ္ေျပာတတ္ေျပာလ်က္) သီခ်င္းလဲသင္ေပးပါလို႔ သူဆိုလာျပန္၏။ ေရာ…ခက္ေခ်ျပီ…။ အိမ္း ျဖစ္ေစရမေပါ့..ဆိုျပီး (ဒို႔ေသြးလဲမဟုတ္ .ဒို႔သားလဲမဟုတ္ ..ဒို႔အမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ျပီ။ ေနျခား ေျမျခား ေနသူရဲ႔ စကားေတြ) ဘယ္သူဆိုသည္ကို မသိ သင္ေပးရသည္။ တခါတရံ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳမ်ားသည္ အတၱဟိတ ကိုယ္က်ိဳးသိကၡာပုဒ္မ်ားကိုေတာင္ ေပးဆပ္ခဲ႔ရ၏။ မေျပာပေလာက္ေသာ ေဒသနာၾကားက ေပ်ာက္နိဳင္ေသာအာပတ္ျဖစ္၏။ ပါခိုနဲ႔ စကားေျပာေနရင္း အေပၚမွ ဗိုလ္ၾကီးနဲ႔တပ္ၾကပ္ၾကီးဆင္းလာခဲ႔သည္။ မိမိသည္ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ဆႏၵေလးေတြ ေတာင္းဆိုခ်င္တာနဲ႔အကိုက္မို႔ မိမိအတြက္နဲ႔ ဗိုလ္ၾကီးအတြက္ေဆးတပ္သားပါသည္မို႔ မိမိသည္က်မၼာေရးဘာမွမျဖစ္ခဲ႔။ သို႔ေသာ္ နာဂတိုင္းရင္းသူ/ တိုင္းရင္းသားေတြအား တတ္နိဳင္သမွ် ေဆးကုသခ်င္ေနမိသည္။ စားေဆးေပးသင္႔သည္ကိုစားေဆးေပးမည္။ မိမိလည္းပါလာသည္႔ ပါရာစီတေမာ႔ မတ္ထရို ကရိုကြင္းမ်ားပါလာသည္မို႔ သာသနာျပဳသည္႔ေနရာမွာ အရာအားလံုးတာ၀န္ရွိေနသည္မွာ မိမိသိသည္။ ေဆး၀ါးေပး ကုသျခင္းသည္လည္း ရဟန္းသံဃာအတြက္ မကုသသင္႔မွန္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆး၀ါးကိုမျမင္ဘူးေသာ ဘာဆိုဘာမွမသိေသာ နာဂလူမ်ိဳးတိုင္းရင္းသာေတြအေပၚ မိမိလူမ်ိဳးမ်ားဒီလိုရွိေနပါေသးလားဆိုျပီး.၀မ္းနည္းမွဳနဲ႔ထပ္တူ ကူညီခ်င္ေနမိသည္။ အလိုလို စိတ္ဆႏၵတို႔ရင္ထဲျဖစ္ေပၚေနမိသည္။ ဗိုလ္ၾကီးအားေျပာျပသည္ ဦးဇင္းတို႔ေရာက္မွ ရပ္ရြာလဲ လူေတြ တေန႔တေယာက္ေသေနၾကတယ္ ဗိုလ္ၾကီးေရ..ဒီေတာ႔ ရြာထဲလဲ ဆင္းၾကည္႔မိသည္ ေနမေကာင္းသူေတြ အေတာ္ေပါမ်ားေနတယ္။ ေဆးတပ္သားနဲ႔ ေဆးထိုးသင္႔သူကို ေဆးထိုးေပးခ်င္သည္။ ပုလင္းခ်ိတ္သူကို ခ်ိတ္ေပးရေအာင္ ေဆးဘိုးေတြေတာ႔မေပးနိဳင္ဘူး ပုလင္းၾကီးခ်ိတ္ခဲ႔ရင္ေတာ႔ ဦးဇင္းေပးပါ့မယ္ဆိုျပီး ေျပာျပလိုက္သည္။ လက္ခံပါသည္။ တရက္ရက္မွအေကာင္ထည္ေဖၚမည္။ဟု ဆံုးျဖတ္ထားခဲ႔သည္။ မိမိလည္း အၾကံထုတ္ရေတာ႔မည္။ ေဆးမကုခင္ မိမိသည္ ရပ္ရြာထိပ္တြင္ ပရိတ္ရြတ္လိုေၾကာင္း ရပ္ရြာဥကၠ႒ႏွင္႔တကြ အတြင္းေရးမွဴး စသည္တို႔ေက်ာင္းသို႔ေခၚကာ ေျပာျပသည္။ ဗိုလ္ၾကီးစေသာ အရာရွိမ်ား စစ္တပ္ေပၚမွ ေခၚကာ ေျပာျပမိသည္။ ဘုန္းဘုန္းပါးစပ္နဲ႔ ဂါထာေတြ မႏၱာန္ေတြ ရြတ္ေပးမည္။ မင္းတို႔ရပ္ရြာ က်မၼာေရးမ်ားေကာင္းမြန္ေစရန္ျဖစ္တယ္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိမိသင္ေပးထားေသာ ေက်ာင္းသူ/ဥားတို႔သည္ ငါးပါးသီလထိ ဆိုနိဳင္ေနၾက၏။ တရက္ ရပ္ရြာထိပ္တြင္ ဖ်ားမ်ားခင္းေစသည္။ မိမိႏွင္႔ စစ္တပ္မွ ဗိုလ္ၾကီး ႏွင္႔တကြ စစ္သားအခ်ိဳ႔ႏွင္႔ မိမိအိပ္ထဲမွရွိေသာ ၅၀ က်ပ္တန္ ၂ ရြက္ကို ၀ါးဒုတ္ႏွင္႔ညွပ္လွ်က္ ငွက္ေပ်ာ္သီး စစ္တပ္မွ ယူ၍၄င္း အုန္းသီးမရွိ၍ ။ဖရံုသီးျဖင္႔၄င္း။ဆံတျပည္ခန္႔ လင္းပန္းတြင္ထည္႔ကာ မိမိပစၥည္း မိမိပဲ ျပန္လည္ပိုင္ဆိုင္ရသလိုပါပဲ။ ငွက္ေပ်ာ္သီးကို စခန္းေပၚေတြ႔ရွိလို႔အကူညီျဖင္႔ရယူသည္။  မိမိသည္ သကၤန္းကိုရံုလွ်က္ ဗိုလ္ၾကီးတို႔အဖြဲ႔သည္လည္းကန္ေတာ႔ပြဲကို ရြက္လွ်က္ ရပ္ရြာထိပ္သို႔ သြားခဲ႔ၾကသည္။ ငါးပါးသီလေပးသည္ မိမိသင္ေပးေသာ စာမ်ား နာဂလူမ်ိဳးတို႔ လိုက္၍ သံျပိဳင္ လိုက္ဆိုသည္။ တပည္႔မရွားတျပားမရွိ ပီတိကိုစားအားရွိပါ၏။ မိမိပရိတ္ရြတ္သည္ ပ႒ာန္းရြတ္သည္ ဗိုလ္ၾကီးမွ မင္းတို႔ရြာသားေတြ အားလံုးက်မၼာေရးေကာင္းမြန္ရေတာ႔မည္ျဖစ္ေၾကာင္း နတ္ကိုးကြယ္မွဳကို (ယဇ္ပူေဖာ္မွဳ)မွ ခဏတာနားၾကဘို႔ေျပာဆိုသည္။ မိမိမွလည္း မင္းတို႔ လူတေယာက္ေနမေကာင္းရင္  အိမ္မွာ၇ွိတဲ႔ ..၀က္..ဆိတ္.ႏြားတို႔ကို သတ္ျပီး ယဇ္ပူေဇာ္ၾကျခင္းသည္။ အဲဒီတိရစၦာန္ေတြဟာ (သနားစရာပါေလ သူတို႔သိေအာင္)ေျပာရသည္။ အားနာစရာေကာင္းပါတယ္။ ပရိတ္ရြတ္ေပးျပီးျပီ မနက္ျဖန္ကစျပီး (မူဆိုက္ေလာင္မီးပူ)ေဆးဆရာလဲ ရြာထဲ ဆင္းကုသေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၀က္ေတြ .ဆိတ္ေတြ..ႏြားေတြ မသတ္ၾကဘို႔ ေျပာဆိုမိ၏။ အမွန္စင္စစ္ နာဂလူမ်ိဳးတို႕သည္ အိမ္ရွိလူတဦးတေယာက္ေနမေကာင္းျဖစ္ပါက အိမ္ရွိ တိရစၦာန္တေကာင္ေကာင္ သတ္ျပီး ေသြးကို လူနာအားတိုက္ေစ၏။ က်န္ေသာေသြားမ်ားကိုလူနာအားလိမ္းေစ၏။ သူတို႔ဓေလ႔သူတို႔ကိုးကြယ္မွဳျဖစ္၏။ တရက္ ေက်ာင္းသို႔ ဆတ္ အေကာင္လိုက္ထမ္းကာ ေရာက္လာသည္။ ခုမွေတာလိုက္ရလာျခင္းျဖစ္ဟန္တူ၏။ မိမိကို ဆတ္သားလာေရာင္းသည္ မိမိသည္ ပိုက္ဆံမရွိေၾကာင္း ေဆးမွဳန္႔ လဘက္ေျခာက္သာရွိေၾကာင္းေျပာသည္ ထိုဆတ္သားကို လဘက္ေျခာက္ေဆးမွဳန္႔ျဖင္႔သာ လဲနိဳင္မည္။ အသားတပိႆာ ၆၀ က်ပ္။ ေဆးမွဳန္ံသည္ သတင္းစာႏွင္႔ လိပ္ကာ ေဆးခိပ္အျဖစ္ေသာက္သံုးရသည္။ မိမိသည္ စည္းရံုးေရးအရ သတင္းစာႏွင္႔ေဆးမွဳန္႔ ေဆာင္ထားရ၏။ ထိုေန႔ ဆတ္သားေပါင္တေခ်ာင္းကို ေဆးမွဳန္႔တထုတ္ လဘက္ေျခာက္ တထုတ္ျဖင္႔ အဆင္ေျပသြား၏။ မိမိေက်ာင္းေန စစ္သားသည္ ေနပူလွန္း၏။မေျခာက္ပါ ေနမပူျခင္း စားစရာမ၇ွိျခင္းေၾကာင္႔ ၂ ရက္ျဖင္႔ဆတ္သားတေပါင္ကုန္ေတာ႔၏။ ေန႔လည္ အဖိုးအိုတေယာက္ ေက်ာင္းေရာက္လာ၏ လက္ထဲမွ ၾကက္ဥ ၂ လံုးႏွင္႔ မူဆိုက္ေလာင္မီးပူတဲ႔..။ေဆးဆရာလို႔ေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ငါ ေခါင္းေတြ ကိုက္ေနတယ္ ေဆးေပးပါ တဲ႔ ေရာ႔ မင္းအတြက္ဆိုျပီးၾကက္ဥ ၂ လံုး ဖတ္ျဖင္႔ ထုတ္ထားေသာ ျငဳတ္သီိးအစိမ္းတထုတ္။ မိမိသည္လည္း ပါရာစီတေမာ႔ႏွင္႔ဘာမီတြန္ေပးလိုက္၏။ သူတို႔သည္ ေဆးတခါေသာက္ရံုမွ်ျဖင္႔ သက္သာေစ၏။ အေၾကာင္းမွာ ေဆးမေသာက္ဘူးျခင္းေၾကာင္႔ျဖစ္၏။ ဒီလိုနဲ႔ ေနလာခဲ႔သည္ ေန႔ကို လစားလာခဲ႔၏။ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာသြားသည္ကိုသတိမထားမိခဲ႔။ တေန႔ ဥကၠ႒ အတြင္းေရးမွဴးႏွင္႔တကြ အဖြဲ႔၀င္မ်ား စုရံုးလွ်က္ ေရာက္လာသည္။ အေၾကာင္းကား မိမိပရိတ္ရြတ္ေပးျခင္းေၾကာင္႔ ရပ္ရြာလူမ်ား က်မၼာၾကေၾကာင္း ငါတို႔လဲ ယဇ္ပူေဇာ္တာေတြမလုပ္ေတာ႔တဲ႔အေၾကာင္း တခ်ိဳ႔တေလေတာ႔ရွိေၾကာင္း ပြင္႔လင္းစြာရိုးသားစြာေျပာသည္။ ငါ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္၏။ မင္းပါးစပ္ေကာင္းတယ္တဲ႔.. ေတာင္ယာေတာေတြမွာ ၾကြက္ေတြ ေသာင္းၾကန္းေနတယ္ ေတာင္ယာေတြလဲ ဖ်က္စီးၾကတယ္။ မင္းပါးစပ္နဲ႔ ရြတ္ေပးဦးတဲ႔။ ကဲ အရပ္ကတို႔ေရ.. ကဲ ဘယ္လိုလုပ္မလဲေျပာ..( အဆိုေတာ္တေယာက္ ဆိုသလို)ျဖစ္ျပီ။ အင္း..ျဖစ္ေစရမယ္ ဒါေပမဲ႔ င့ါကို တ ရက္အခ်ိန္ေပးရမယ္။ ၀န္ထမ္း ၂ ေယာက္ေပးပါ ဆိုျပီး ေတာင္းဆိုလိုက္၏။ ေနာက္ရက္ ၀န္ထမ္း၂ ေယာက္ ပလိုင္းလြယ္လွ်က္ ေရာက္လာသည္။ မင္းေခၚတယ္ဆိုလို႔ ဥကၠ႒က လႊတ္လိုက္တာတဲ႔.။ မင္းတို႔ ၂ ေယာက္ လဟယ္ျမိဳ႕သြားပါ ။ ဆိုင္ကို ဒီစာျပျပီး သူေပးတဲ႔ ပစၥည္းျပန္ယူလာပါလို႔ေျပာလိုက္သည္။ ေျပာျပီးသည္ႏွင္႔ ထမ္းစရာ ဘာညာမပါျခင္းေၾကာင္႔ ျပံဳးစိစိနဲ႔ ေက်ာင္းေပဓမွဆင္းကာတခ်ိဳးထည္း လဟယ္ျမိဳ႔သို႔ သြားေတာ႔၏။ မိမိတို႔ လာစဥ္က တေနကုန္လာရသည္႔ခရီးမို႔ မနက္ျဖန္ဆို ေရာက္လာမွာပဲလို႔ေတြးေနမိသည္။ အထင္သည္ပါစင္ေအာင္လြဲ၏။ ညေန မိုးခ်ဳပ္ခါနီး ျပန္ေရာက္လာ၏။ မိမိသည္အံ႔ၾသေနမိသည္။ အမွန္ေတာ႔ ရိကၡာဘာညာမပါျခင္းေၾကာင္႔ ေျပးသြားပံုေပၚသည္။ မိမိအား မွာထားေသာ ပစၥည္းမ်ားေပးသည္။ မွာလိုက္သည္႔ပစၥည္းကား အျခားမဟုတ္ ၾကြက္သတ္ေဆးပင္ျဖစ္ေတာ႔၏။ မိမိအၾကံရလိုက္ျခင္းေၾကာင္႔ တခါတရံ မိမိသည္ အာပတ္ေတြ သင္႔ခဲ႔ရသည္႔အခါေတြရွိခဲ႔သည္ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ေလာေလာဆယ္ဆယ္အဆင္ေျပေစဘို႔ မိမိပိုက္ဆံကုန္ခံရသည္။ အာပတ္လဲသင္႔ခဲ႔ရျပီ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ယံုၾကည္မွဳနဲ႔ သူတို႔အတြက္သာ။  ေနာက္ေန႔ ဥကၠ႒ အတြင္းေရးမွဴၚေခၚသည္။ ဒိဟာေတြကို ထမင္းနဲ႔ ေရာျပီး ေတာင္ယာသို႔ လိုက္ၾကဲပါ ။လို႔ေျပာျပလိုက္၏။ မိမိသည္ ပါးစပ္မွ နာည မညႆ ဒုကၡမိေစၦယ်။ သတၱ၀ါေတြ ခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔. ဆုေတာင္းေပးရံုကလြဲျပီး မတတ္နိဳင္ေတာ႔ပါ။ အာပတ္လြတ္ေအာင္ေျပာရသည္။ မိမိသည္ မိမိေနရာမွာ သူတို႔ရွိေနစဥ္ မနက္ ၈ နာရီထားပါ။ မိမိသည္ သူတို႔အား ၈ နာရီ တြင္ ေတာင္ယာသို႔ ၾကဲပါလို႔ေျပာျခင္းေၾကာင္႔ အာပတ္ေလွ်ာင္လိုက္၏။ သူတို႔ေတာင္ယာသြားရဦးမည္။ အနည္းဆံုုးတနာရီ ေပါ့။ မိမိအခ်ိန္ ၈ နာရီ လြဲျပီေပါ့။ ၾကြက္မ်ားသည္ ၾကြက္သတ္ေဆးစားျခင္းေၾကာင္႔ေသနိဳင္သည္ ဟူေသာ အသိ သူတို႔မွာမရွိတာမ်ားလား ပိုက္ဆံမရွိလို႔မ်ားလား မေတြးတတ္ ။ ေနာက္ရက္မ်ား ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင္႔ ဥကၠ႒မ်ားေက်ာင္းေရာက္လာသည္ သူတို႔မွာအျပံဳးေတြ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ငါ႔မွာေတာ႔ ဆိုျပီး သူတို႔ ေျပာၾကသည္ မင္းပါးစပ္ေကာင္းသည္ဟူ၏။ ၾကြက္ေတြ ေသၾကသည္ဟူ၏။ တခါတရံ အေတြ႔ၾကံဳေလးေတြရဲ႔ ေနာက္မွာ သူတို႔ အဆင္ေျပေစမွဳေတြရဲ႔ေနာက္ကြယ္မွာ..မိမိမွာေတာ႔…