တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတဲ႔ {LODGE OASIS} ဟိုတယ္ရဲ႕ အခန္းတေနရာမွာ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဗာရာဏသီရဲ႔ လြမ္းေမာဘြယ္ရာေလးကို ေတြးရင္း အမိ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေရာက္ႏွဳတ္ဆက္ၾကတာေလးကို အေတြးထဲမွာထင္ဟပ္လို႔ “အင္တာနက္အိမ္ေလးရဲ႕” စည္ကားပံုေလးကို ျပန္လည္ အသက္၀င္ေနမိတယ္ေပါ့။ ခြဲရေတာ႔မယ္ဆိုတဲ႔ အသိတရားေလးေတြက ဟိုခပ္ေ၀းေ၀းမွ သံေယာဇဥ္ ၾကီးတတ္သူေတြကလည္း လာေရာက္ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ႔ၾကတာေလးေတြကိုလည္း ေတြးေနမိတယ္ ။ အင္တာေနရွင္နယ္ေလဆိပ္ရဲ႕ လမ္းမၾကီးမွ အဆက္မျပတ္ကားဟြန္းသီးသံေၾကာင္႔ အေတြးစကို ခဏနားျပီး တံခါးဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္မိခဲ႔တယ္။ အိႏၵိယနိဳင္ငံရဲ႔လူဦးေရ ထူထပ္ေပါမ်ားလွတဲ႔ေနရာတခုမွာ လူေပါင္းစံုလဲေနထိုင္သြားလာလွဳပ္ရွားလို႔ ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ဘာရယ္ေတာ႔မဟုတ္။ ထံုးစံအတိုင္း ယဥ္ေၾကာလိုင္းမ်ားပိတ္ဆို႔ေန၍ ကားဟြန္းသံသည္ ငွက္ဆိုးထိုးသြအလား.က်ယ္ေလာင္စြာတီးလ်ွက္မို႔ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မွဳကိုို ျဖိဳခြင္းလိုက္သည္။ အျပင္ခဏထြက္လိုက္ခ်ိန္မွာ ျပင္ပေလနုတခ်က္တိုးေ၀ွ႔မွဳနဲ႔ ရာသီဥတုသည္လည္း အထက္ေကာင္းကင္မွာညိဳေရာင္မွိဳင္းလို႔ မိုးရြာေတာ႔မည္မို႔ အထဲသို႔ ျပန္၀င္လာခ်ိန္မွာ အခန္းတြင္းမွာလည္း အဲယားကြန္းရဲ႔ မညီညာေသာသံစံုတီးလံုးသံတို႔မွတပါး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွ်က္ မိမိလည္း ေတြးလက္စအေတြးကို ဆက္လက္ေတြးေနမိသည္။ လူသားတိုင္းလူသားတိုင္းမွာ ခင္မင္မွဳသံေယာဇဥ္ရွိတတ္ၾကစျမဲ အခ်ိန္တန္ရင္ လမ္းခြဲရမွာပါလားလို႔ လမ္းခြဲရေပမဲ႔လဲ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ျပန္လည္ဆံုဆည္းခြင္႔ဆိုတာ ရွိလာမွာပါပဲေလဆိုျပီး အျဖည္႔ေတြးေတြးျပီး မနက္ျဖန္ဆိုတဲ႔အခ်ိန္ဟာ အိႏၵိယနိဳင္ငံကေန ထြက္ခြာခဲ႔ရေတာ႔မယ္လို႔ေတြးေနမိပါရဲ႔..။ ဗာရာဏသီရဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္စရာ ဦးတင္ခ်စရာ မိဂဒါ၀ုန္သို႔အေျပးလႊားခ်ီတတ္ျပီး အိပ္သို႔ျပန္လာခဲ႔သည္။ ခဏေနျပီး မိမိရဲ႔ မိသားစုသဖြယ္ျဖစ္ခဲ႔သည္႔ ညီမငယ္မ်ားကို ႏွဳတ္ဆက္ရန္လည္း က်န္ခဲ႔ေသးသည္မို႔ သြားခဲ႔ရေသးတယ္ေပါ့။ မိမိအတြက္ ရထားေပၚ တရက္တိတိခံေသာ ပူတီမ်ားကို ညီမငယ္ဂ်ိဳတီးဂ်န္းမွ စားေသာက္ရန္ ျပဳလုပ္ေပးထားသည္။ ေသခ်ာက်နစြာ ၾကာရွည္ခံေစေသာ ေငြေရာင္စကၠဴျဖင္႔ ထုတ္လို႔ မိမိ၏ ျမန္မာျပည္မယ္ေတာ္ၾကီးအတြက္ ဆာရီစႏွင္႔ ျခံဳပု၀ါတထည္လက္ေဆာင္ေပးလို႔ မိမိအတြက္ ျခံဳထည္တထည္ မိသားစုမွ အမွတ္တရ အလွဴတခု အိႏၵိယနိဳင္ငံမွာေနစဥ္ မိသားစုရဲ႕ အမွတ္တရေလးေတြ အၾကိမ္မ်ားစြာရရွိခဲ႔တယ္ေပါ့။ ထိုည(၂၅.၈.၂၀၁၂)ညတနာရီ၅၅ မိနစ္အခ်ိန္သို႔ေသာ္ (၂၆.၈.၂၀၁၂)သို႔ေရာက္ရွိခဲ႔သည္ ကာလကတၱားျမိဳ႕သို႔ ရထားျဖင္႔ ခရီးထြက္ရေတာ႔မည္မို႔ ထိုအိမ္မွာပဲ မြန္ဂိုစလိုက္ဘူတာသို႔ လိုက္ပို႔ေပးခဲ႔သည္။ နာရီတို႔သည္ တစထက္တစ ဗာရာဏသီေရႊျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးနဲ႔ ခြဲခြာဘို႔ နီးလာခဲ႔ေခ်ျပီ။ ည၁၂ နာရီေက်ာ္သည္ႏွင္႔ ခရီးထြက္ရန္ျပင္ဆင္ရေတာ႔၏ မၾကာေခ် ကားေရာက္လာသည္။ ကားေရာက္လာသည္ႏွင္႔ ဗာရာဏသီျမိဳ႕ၾကီးႏွင္႔ခြဲခြာဘို႔ တိုက္တြန္းေနသည္႔အလား ခြဲခြာရေတာ႔မွာမို႔ ရင္ထဲမွာ မြန္းၾကပ္လွ်က္။ လိုက္ပို႔သူမ်ားကေတာ႔ ရွင္ဂ်ြန္ႏွင္႔ ကိုယႆ တို႔ ၂ပါး အိပ္ေရးပ်က္သည္ကိုပဓာနမထားပဲ မအိပ္ပဲ ထိုင္ေစာင္႔ေန၏။ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာကို လွန္ေလွာေနမိရင္း ေစာင္႔ေနမိ၏။ ကားေရာက္လာသည္ႏွင္႔ ပစၥည္းမ်ားတင္ခဲ႔သည္။ ေနရစ္ေပဦးေတာ႔ အင္တာနက္အိမ္ေလးေရ ဆိုျပီး ရင္ထဲမွဆို႔နင္႔မွဳနဲ႔အတူ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ႔ရတယ္ေပါ့။ ကားေလးသည္ အာရွပူရ္သို႔ဦးတည္လွ်က္ ေမာင္းႏွင္ေန၏။ ညအခ်ိန္လင္႔ေနသည္မို႔ ကားလမ္းအေနအထားရွင္းေန၏။ က်ိဳးၾကားတစီးစ ၂ စီးစေတြ႔ရ၏။ထိုမွ ဗာရာဏသီျမိဳ႕ေတာ္၏ ဟိႏၵိလူမ်ိဳးတို႔၏ အဓိကအားထားရာဂဂၤါတံတားကို ျဖတ္လို႔ ဂဂၤါျမစ္ရဲ႔ ညရွဳခင္းသည္လည္း မီးေရာင္မ်ားျမိဳင္ဆိုင္လို႔ ဗာရာဏသီျမိဳ႕ရဲ႔က်က္သေရကိုေဆာင္ေနေတာ႔၏။ ဟိုမွာဘက္ကမ္းမွာေတာ႔ ရာမနန္းေတာ္ျပတိုက္ကေတာ႔ မွဳန္ျပျပမီးေတာက္ေလးမ်ားလင္းလို႔ မိမိကားေလးကေတာ႔ သူ႔တာ၀န္ေပးရာ မြန္ဂိုစလိုက္ဘူတာသို႔ဦးတည္လွ်က္ အခ်ိန္အားျဖင္႔ တနာရီေက်ာ္ေနျပီ ကဲ ကားသမားေမာင္အာက်ယ္ေရ “ဂ်လဒိ က်လိုး”လို႔ ေနာက္ကေန ေျပာလိုက္မိေတာ႔၏။ တကယ္လို႔ရထားသာမမွီေတာ႔ရင္ ၂၇ ရက္ေန႔ ေလယာဥ္စီးဘို႔သည္လည္းမလြယ္ကူလွ။ ကားလီဗာကို နင္းလိုက္တဲ႔အရွိန္ေၾကာင္႔ ရွင္ဂ်ြန္တေယာက္ ငိုက္ရာမွ နိုးလွ်က္ မၾကာခင္ မြန္ဂိုစလိုက္ဘူတာသို႔ ကားေလးသည္ သူ႔တာ၀န္ေက်ျပြန္ျပီမို႔ ထိုးရပ္ေလေတာ႔၏။
No comments:
Post a Comment