႐ႈံးနိမ့္မႈတို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ စိတ္ဓာတ္ႀက့ံခိုင္သူတို႔ပင္ ေတြေ၀တြန္႔ဆုတ္သြားတတ္ၾကသည္။ ငါတတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ကုန္ၿပီဟု လက္ေလွ်ာ့အ႐ံႈးေပးတတ္ၾကသည္။ ငယ္စဥ္က သင္ခန္းစာတြင္ သင္ခဲ့ရေသာ “မပုႂကြယ္ႏွင့္ ခ႐ုငယ္”လိုပံုျပင္မ်ိဳးက အားငယ္ေနခ်ိန္တြင္ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္သည္။ “The Prince five-weapons and sticky-hair monster” ပံုျပင္ကို မၾကာခဏ
ေျပာျပျဖစ္သည္။ စင္စစ္ဤပံုျပင္မွာ တရားဓမၼက်င့္ႀကံပြားမ်ားမႈမွအားေလွ်ာ့အ႐ံႈးေပးေတာ့မည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဘုရားရွင္ ေဟာၾကား ခဲ့ေသာအားေပးစကားျဖစ္သည္။
ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ျဗဟၼဒတ္မင္း စိုးစံစဥ္က မိဖုရားေခါင္ႀကီးတြင္ သားေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္သည္။ ထိုမင္းသားသည္ေနာင္တြင္
လက္နက္ငါးမ်ိဳးကို ကိုင္တြယ္ရာတြင္ အလြန္ကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုပုဏၰားေတာ္မ်ားက နိမိတ္ဖတ္၍ ပၪၥ၀ုဓမင္းသား (ပၪၥ - ငါး + ၀ုဓ - လက္နက္)ဟုအမည္ရသည္။ အ႐ြယ္ေရာက္ေသာအခါ တကၠသိုလ္ျပည္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးထံတြင္ ပညာသင္ ၾကား ၏။ ပညာစံု၍ ေနရပ္သို႔ျပန္ေသာ္ ဆရာႀကီးက ပၪၥ၀ုဓမင္းသားအားလက္နက္ငါးမ်ိဳး ေပးအပ္လိုက္သည္။ ထိုလက္နက္တို႔ကို ယူ၍ေမြးရပ္ေျမသို႔ျပန္လာေသာ္ ေတာအုပ္တစ္ခုကို ျဖတ္ရသည္။
ဤေတာအုပ္တြင္ ေစးကပ္ေသာ အေမႊးရွိသည့္ ဘီလူး (သိေလသေလာမယကၡ) တစ္ေကာင္ရွိ၍ ထိုဘီလူးသည္ျမင္ျမင္သမွ် လူတို႔ကို သတ္ျဖတ္ေသာေၾကာင့္ ဤေတာကိုျဖတ္၍ မသြားရန္လူအခ်ိဳ႕က တားျမစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲရင့္၍ မိမိကုိယ္မိမိ
ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ရွိေသာ ပၪၥ၀ုဓမင္းသားက မဆုတ္ပဲ ေတာကိုျဖတ္၏။ေတာအုပ္အလယ္တြင္ ထန္းပင္မွ်ျမင့္ေသာ ဘီလူးႏွင့္ ေတြ႔ကာ “ရပ္ေလာ့….။ သင္သည္ငါ၏အစာျဖစ္ၿပီ”ဟု အသံနက္ႀကီးျဖင့္ ဟန္႔တားသည္။ မင္းသားကား မေၾကာက္။ အဆိပ္လူးျမား ျဖင့္ ပစ္ခတ္သည္။ ျမားတစ္စင္းၿပီး တစ္စင္းပစ္ေသာ္လည္းျမားအားလံုးသည္ ဘီလူး၏ အေမႊးအမွ်င္မ်ားတြင္သာ ကပ္ၿငိ၍ ေနေလသည္။ ဘီလူးကကိုယ္ကို လႈပ္ရမ္း၍ ကပ္ေနေသာ ျမားမ်ားကို ခါခ်ၿပီး မင္းသားအနားသို႔ကပ္သည္။ ထိုအခါ မင္းသားက သံလွ်က္ျဖင့္ ခုတ္၏။ သံလွ်က္လည္း ဘီလူး၏ အေမႊး၌သာကပ္၍ ေနသည္။ မင္းသားက လွံျဖင့္ ထိုး, တင္းပုတ္ႏွင့္ထုေသာ္လည္း
လက္နက္အားလံုးတို႕သည္္ ဘီးလူး၏ အေမႊးတို႔တြင္သာ ကပ္ၿငိေနျပန္သည္။
ထိုအခါ မင္းသားက
“ငါသည္ ပၪၥ၀ုဓအမည္ရေသာ္လည္း ေလးျမားလက္နက္တို႔ကို အားကိုး၍ ဤေတာအုပ္သို႔ ၀င္လာျခင္းမဟုတ္။ မိမိကုိယ္ကို အားကိုး၍ ၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ငါသည္ သင့္အား အမႈန္႔ေခ်ပစ္အ့ံ” ဟု ႀကံဳး၀ါးကာ ဘီလူးအား လက္သီးျဖင့္ထိုးႏွက္၏။ လက္ယာ လက္သည္ ဘီလူးတြင္ ကပ္၍ ျပန္ခြာမရေသာအခါ လက္၀ဲလက္ျဖင့္ထိုးႏွက္၏။ ျပန္ခြာမရ။“ ငါသည္ သင့္အား အမႈန္႔ေခ်ပစ္အံ့” ဟုႀကံဳး၀ါးကာဒူးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တိုက္၏။ ဦးေခါင္းျဖင့္ တိုက္၏။ ေျခလက္ဦးေခါင္းငါးမ်ိဳးလံုးသည္ ဘီးလူးတြင္ ကပ္၍သာ ေနသည္။
သို႔တိုင္ မင္းသားသည္ မတုန္လႈပ္၊ မေၾကာက္႐ြံ႕။ ဤသို႔ ရဲစြမ္းသတၱိရွိသူမ်ိဳး မႀကံဳဖူးဟူ၍ဘီလူးကသာ တုန္လႈပ္စျပဳလာသည္။ “အသင္ ဘာေၾကာင့္ ေသမွာ မေၾကာက္သလဲ” ဟုေမးေသာ္မင္းသားက “ဘီလူး ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရမည္နည္း။ တစ္ဘ၀တြင္ တစ္ႀကိမ္သာေသ႐ိုးထံုးစံရွိသည္။ ထို႔အျပင္ ငါ၏ ၀မ္း၌ ၀ရဇိန္လက္နက္ရွိ၏။ အသင္ ငါ့အားစားေသာ္လည္း ဤ၀ရဇိန္လက္နက္ သည္ ေက်ပ်က္မည္မဟုတ္။ သင္၏ အူ, အသည္းတို႔သာအပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေတာက္ကာ သင္လည္း ငါႏွင့္အတူ ေသအံ့” ဟု ျပန္လည္ႀကိမ္း၀ါးသည္။ ထိုအခါ ဘီလူးလည္း မစားရဲေတာ့ပဲ မင္းသားအားျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေလသည္။
ပၪၥ၀ုဓမင္းသား၏ ေနာက္ဆံုးလက္နက္သည္ကား ျပင္ပမွ ေလးျမား ဓားလွံ လက္နက္မ်ား မဟုတ္။ မိမိ၏ ယံုၾကည္မႈေပၚတြင္
ႀကံ့ႀကံ့ခံရပ္တည္ႏိုင္သည့္ စိတ္ဓာတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ အသိဉာဏ္ႏွင့္ ယွဥ္သည့္
မေၾကာက္တရား ျဖစ္သည္။ မတြန္႔ဆုတ္မႈျဖစ္သည္။
စာၫႊန္း
ဇာတက-၅၅၊ ဧကကနိပါတ္-ပၪၥာ၀ုဓဇာတ္
ေယာ အလီေနန စိေတၱန၊ အလီနမနေသာ နေရာ။
ဘာေ၀တိ ကုသလံ ဓမၼံ၊ ေယာဂေကၡမႆ ပတၱိယာ။
ပါပုေဏ အႏုပုေဗၺန၊သဗၺသံေယာဇနကၡယႏၲိ။
(ဇာတက-၅၅၊ ဧကကနိပါတ္-ပၪၥာ၀ုဓဇာတက)
မတြန္႔မဆုတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးရွိသည္ျဖစ္၍
အေႏွာင္အဖြဲ႕ထမ္းပိုး (ယာဂ)မွ
လြတ္ရန္
ေကာင္းမႈတို႔ကို ပြားမ်ားသူသည္
အလံုးစံုေသာ ေႏွာင္ႀကိဳး(သံေယာဇဥ္)မ်ား ကုန္ရာသို႔
အစဥ္အတုိင္း ေရာက္ရွိႏိုင္သည္။
ေယာက္်ားေကာင္းမွန္က ျမတ္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ထားရာ၏။ ႀကိဳးစားလံု႔လျပဳရာ၏။
မပ်င္းရိရာ။အျခားမၾကည့္လင့္။ သမုဒၵရာမွ လြတ္ေျမာက္၍၊ မိမိ
အလိုရွိသည့္အတိုင္း
မင္းအျဖစ္သို႔ေရာက္ေသာ ငါ့ကိုပင္ သက္ေသထား၍ ဆိုသတည္း။
ဆင္းရဲဒုကၡ ႀကံဳေတြ႔ရေသာ္လည္း ရည္မွန္းခ်က္ကို မစြန္႔ရာ။
ဆင္းရဲကို သည္းခံ၍ မေလ်ာ့ေသာ လံု႔လျပဳရာ၏။
‘ဆင္းရဲတစ္ခါ ခ်မ္းသာတစ္လွည့္’ဟူေသာ ေလာကျဖစ္ၿမဲဓမၼတာကို ႏွလံုးမမူပဲ၊
ပ်င္းရိျခင္းကို ေရွ႕တန္းတင္ကာ လံု႔လေလ်ာ့သူတုိ႔သည္ သမုဒၵရာတြင္
ငါးလိပ္စာသာျဖစ္ၾကရသည္။
ဆင္းရဲမွ မလြတ္ကင္းႏိုင္။
ေလာကတြင္ လူတို႔သည္ မႀကံစည္ပဲ ျဖစ္လာတတ္သည္ ရွိသလို၊ ႀကံစည္တိုင္းလည္း ျဖစ္မလာတတ္။
လံု႔လရွိသူတို႔သာ အထေျမာက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္။
No comments:
Post a Comment