မာယာသည္ ရွိေသာ အျပစ္ကုိ ဖုံးကြယ္၍ မိမိမွာ အျပစ္ကင္းဟန္ေဆာင္၏။သာေဌယ်ကား မိမိမွာ မရွိေသာဂုဏ္ကုိ ရွိဟန္ေဆာင္၏၊
လြန္ေလျပီးေသာ အတိတ္ကာလ ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္း ထီးနန္းစိုးစံစဥ္အခ်ိန္
ဘုရားေလာင္းသည္ ငွက္မ်ဳိး၌ အႀကီးအကဲ အျဖစ္ျဖင့္ ျဖစ္ခဲ့ဘူး၏။
( ပုထုဇဥ္ ဘ၀ျဖင့္ သံသရာက်င္လည္သူမွန္သမွ် ပါရမီျဖည့္ေနသူ ပါရမီရွင္ပင္ျဖစ္ေသာ္
လည္း ကိေလသာ အႏုသယမ်ားကား ကိန္းေနသည္သာ ျဖစ္ပါ၏၊ အာရုံႏွင့္အေၾကာင္းတုိက္
ဆုိင္ေသာ အခါ ထၾကြလာေသာ အနုသယကိေလသာကို မထိမ္းနုိင္၍ ယိမ္းယိုင္ကာ
အကုသုိလ္ ျပဳမွိသည္လည္း ရွိခဲ့၏၊အကုသုိလ္ဟူသည္လည္း မ်က္နွာၾကီးငယ္မလုိက္၊လြန္
က်ဴးမွိသူကို အက်ိဳးေပးျဖစ္ေအာင္ ေပးသည္သာ ျဖစ္၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပဳမွားေသာ အကုသုိလ္
ကံတစ္ခုခုေၾကာင့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ထုိစဥ္က ငွက္မ်ိဳး၌ ျဖစ္ေနရ၏)
ေရွးေခတ္ကာလ သိပၸံပညာ မထြန္းကားေသးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၍ အရပ္မ်က္နွာကို တိက်စြာ
ညႊန္ျပေသာ “ သံလုိက္ အိမ္ေျမွာင္မ်ား ” မေပၚေသးေခ်။ပင္လယ္ခရီး သြားသူမ်ားသည္
ကမ္းၾကည့္ ငွက္ကုိ ေမြးျမဴ၍ သြားၾကရ၏၊ ကမ္းၾကည့္ငွက္အျဖစ္ က်ီးကန္းကုိ အသံုးျပဳမ်ား
ၾက၏၊ ဆုိက္ကပ္နားခုိဖုိ႔ ကြ်န္းမ်ားကို ရွာေဖြလုိ္ေသာအခါ ကမ္းၾကည့္ငွက္ကုိ လႊတ္လုိက္၏
ကမ္းၾကည့္ငွက္သည္ ပ်ံသန္းသြား၍ အကယ္၍ ကမ္းျမင္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ ကြၽန္းတစ္ခုခုျမင္
လွ်င္ ျပန္မလာေတာ့၊ ကမ္း သို႔မဟုတ္ ကြ်န္းသို႔သာ ဦးတည္ ပ်ံသန္းသြားေတာ့၏၊အကယ္၍
နားခုိစရာ မျမင္လွ်င္ ရြက္ေလွသုိ႔သာ ျပန္၍လာ၏၊ ကမ္းၾကည့္ငွက္ကို ပ်ံရာကုိ ၾကည့္၍ ဆိပ္
ကမ္းကို ရွာေဖြရေသာ ေခတ္ေဟာင္းျဖစ္၏။
တစ္ေန႔ ပင္လယ္ခရီးသြားသူမ်ားသည္ ပင္လယ္တြင္း၌ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ေလမုန္းတုိင္း မိ၍ ေလဒါဏ္ကုိၾကံ့ၾကံ့ခံရင္း အံတုေသာ္လည္း အားမတန္၍ မာန္ေလွ်ာ့ရေတာ့၏။ ေလွသည္ ေလဒါဏ္ေၾကာင့္အပုိင္းပုိင္း က်ဳးိပ်က္ကုန္ေတာ့၏၊ ေလွေပၚရွိ လူအားလုံးတုိ႔သည္ ေလဒါဏ္ထိ ေရဒါဏ္ပိ၍ ပင္လယ္လိပ္ၾကီးမ်ား ငါးၾကီးမ်ားတုိ႔၏ အစာအျဖစ္ ဘ၀တစ္ခုကို နိဂုံးသတ္သြားၾက ရ၏၊ ေခါင္းေနရာ ေျခသိ၏-တဲ့။ သူတို႔ေခါင္းခ်ရာသည္ သူတုိ႔ ထင္မထားသည္ ပင္လယ္ျပင္ ျဖစ္သြားေတာ့၏၊ ကမ္းၾကည့္ငွက္သည္ ပ်ံသန္းရင္း ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အနီးရွိ ကြွ်န္းငယ္ တစ္ခုသုို႔ ေရာက္သြား၏။ထုိကြ်န္း၌ ငွက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဘးရန္မဲ့ ေနထုိင္ၾက၏၊
ကမ္းၾကည့္ငွက္သည္ အၾကံထုတ္၏ငွက္မ်ားကုိ အလြယ္တကူ စားသုံးရန္ ျဖစ္၏၊သူ၏ အၾကံသည္ “ အံ့ဖြယ္သရဲ” ကုိ ျပဳရင္းယုံၾကည္သူမ်ားကုိ ရုိက္စားလုပ္ရန္ျဖစ္၏၊
က်ီးငွက္သည္ သူ႔အၾကံအစည္ကုိ စတင္ အေကာင္အထည္ေဖၚေလေတာ့၏၊
ငွက္မ်ားျမင္သာသည့္ ေနရာ၌ ေျခတစ္ေခ်ာင္းကို ေထာက္၊ က်န္ေျခတစ္ေခ်ာင္းကုိ ေျမွာက္
ကာ ပါးစပ္ (ႏႈတ္သီး ) ကို ဖြင့္ထား ဟထားေလ၏။
က်ီးငွက္၏ ထူးဆန္းေသာ အမူအယာေၾကာင့္ ထုိကြ်န္းရွိ ရုိးသားေသာ ငွက္မ်ားသည္ ၀ုိင္းအုံ
လာၾကေတာ့၏၊ ငွက္အုပ္ထဲမွာ ေနရာတကာ စပ္စုတတ္ေသာ ငွက္တစ္ေကာင္က စတင္၍
ေမးေလေတာ့၏။ အသင္ငွက္၏ နာမည္ကုိ သိပါရေစ၊ တရားရွိသူျဖစ္၍ အမ်ားကေတာ့
ဓမၼိက - လုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္၊အဘယ့္ေၾကာင့္ အျခားငွက္မ်ားကဲ့သုိ႔ ေျခနွစ္ေခ်ာင္းလံုးမရပ္ပဲ
ေျခတစ္ေခ်ာင္းေျမွာက္ ေျခတစ္ေခ်ာင္းေထာက္ ထာားပါသလဲ၊ ေနာက္ေျခတစ္ေခ်ာင္း ေျမ
ၾကီးေပၚေထာက္လွ်င္ မဟာပထ၀ီ ေျမၾကီးဟာ သူ႔ကို ထမ္းေဆာင္နုိင္မွာ မဟုတ္လုိ႔ပါ၊
( သူသည္ တရားရွိသူျဖစ္၍ တရားအက်င့္က ျပင္းထန္လြန္းသျဖင့္ ခႏၶုာကုိယ္ အလြန္ေလးလံ
ေသာေၾကာင့္ ေျမၾကီးက သူ႔ကုိေဆာင္မထားနုိ္င္ဟု ပညာမဲ့သူမ်ား ယုံေအာင္ တမင္ထြင္လုံး
သုံးလုိက္ျခင္းျဖစ္၏၊)။
ပါးစပ္ကုိ ဘာေၾကာင့္ အျမဲတန္း ဖြင့္ထားပါသလဲဟု အျခားငွက္တစ္ေကာင္က ထပ္ေမးခြန္း ထုတ္ျပန္၏၊ ပါးစပ္ကုိ အျမဲတန္း ဖြင့္ထားတာက အျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ အကုသိုလ္ျဖစ္မွာစုိး၍ တစ္ျခားဘာကုိမွ် မစားပဲ ေလကုိသာ စား၍ ေနပါသည္၊ဟု ျပန္ေျဖလုိက္ေလ၏၊
ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ က်ီးငွက္က ငွက္အေပါင္းကုိ ( ကိုးကြယ္ရာ တစ္ဆူ တင္ေျမွာက္ေစရန္ )
သူေတာ္ေကာင္းဂုိက္ဖမ္း၍ အဆုံးအမ စတင္ေပးေလေတာ့၏၊
အုိေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ ငွက္အေပါင္းတုိ႔ တရားကုိ က်င့္သံုးၾကကုန္ေလာ့၊တရားက်င့္သံုးလုိက္
နာျခင္းသည္ ေကာင္းျခင္းမဂၤလာျဖစ္၏၊ တရားက်င့္သူသည္ ဤဘ၀ ေနာက္ဘ၀တုိ႔၌ ခ်မ္း
သာမႈနွင့္ ျပည့္စုံနုိင္ပါ၏၊
က်ီးငွက္၏ အဆုံးအမစကား ၾကားေသာအခါ ရုိးသားေသာ ရုိးအေသာ ငွက္အေပါင္းသည္
က်ီး၏ ဇာတ္ျမစ္ကုိလည္း မစုံစမ္းေတာ့၊ က်ီး၏ အမူအယာထူးျခားမႈႏွင့္ အဆုံးမသံပါေသာ
ဟန္ပန္ကို ၾကည့္၍ ဆုံးျဖတ္္လုိက္ေတာ့၏၊ အင္မတန္ တရားျပည့္၀ေသာ က်ီး သူေတာ္ ေကာင္းၾကီးပါတကား။ ေျခတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ရပ္၍ အစာအဟာရအျဖစ္ ေလဓါတ္ကိုသာ
စားေသာ ငွက္ျမတ္သူေတာ္စင္ၾကီးပါတကား။
ငွက္အေပါင္းတုိ႔သည္ ပညာမပါေသာ ( စူးစမ္းမႈကင္းမဲ့ေသာ ) ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ က်ီးငွက္
ေျပာတုိင္း ယုံၾကည္သြားၾကေတာ့၏။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ယုံၾကည္မႈကုိ မ်က္ကန္းယုံၾကည္မႈဟု ေခၚဆုိပါ၏၊ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ သူတို႔၏ကုိးကြယ္ရာ သူေတာ္စင္ၾကီးအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ကာ သူတုိ႔ဘ၀ သူတို႔ငွက္မိသားစုအားလုံးတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ ( ယုံမွတ္၍ )ပုံအပ္လုိက္ၾကေတာ့၏၊
ဤသည္မွာ တစ္ခ်ိန္က အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ငွက္ေလာက၏ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပါ၏၊
ငွက္ေလာက၌သာမဟုတ္ လူ႔ေလာက ဘာသာေရး ေလာက၌လည္း သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ ျပန္လွန္၍ၾကည့္လိုက္လွ်င္ “ အံ့ဖြယ္သရဲ ” ကုိ အားကုိးစရာ အျဖစ္ထင္မွတ္ကာ ဘ၀တစ္ ခုလုံး မိသားစုတစ္ခုလံုးကုိ ပုံအပ္ခဲ့သူမ်ားလည္း ရွိျပီး ရွိဆဲ ရွိလတ့ံပင္ျဖစ္ပါ၏၊၊
မိမိကုိယ္ကုိယ္ ဗုဒၶဘာသာဟု ခံယူထားပါလွ်က္ ဘုရားေဟာ မဟုတ္သည္မ်ားကုိ အဆန္း ထြင္ကာ ေဟာေနသူ က်င့္ေနသူမ်ားကုိ အထင္ၾကီး၏ ေလးစား၏၊ အထူးအဆန္းဆုိ အရူး
အႏွမ္းပမာ ( စူးစမ္းမႈကင္းမဲ့စြာ ) ယုံၾကည္ေနၾက၏၊ ယုံၾကည္သြားၾက၏။ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ၾက၏၊ထုိသူ၏ က်င့္စဥ္သည္ “ သီလ သမာဓိ ပညာ ” ပါ မပါ မစဥ္းစား၊ မဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္ ညီ မညီ မစဥ္းစား၊ပညာမဲ့ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္သမား ျဖစ္သြားေတာ့၏၊
ေစတနာျဖင့္ ထုိသူ၏ က်င့္စဥ္မွားယြင္းေၾကာင္း အေထာက္အထားနွင့္ တင္ျပလွ်င္ပင္
တင္ျပသူကုိ မနာလိုသူ အပုတ္ခ်သူဟု သတ္မွတ္ၾက၏၊( တင္ျပသူ၏ အဆုိ ဟုတ္ မဟုတ္
မွန္ မမွန္ကုိပင္ မစိီစစ္ေတာ့ )ဤသည္မွာ ဘာသာေရး ကိုယ္ခံအား နည္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္၏၊
သမၼာဒိ႒ိ - ဟူသည္ ကုသိုလ္ကုိလည္း သိရမည္၊ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သိရမည္။
အကုသုိလ္ကိုလည္း သိရမည္ ၊ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သိရမည္ဟု အတိအလင္း ေဟာထားပါ
၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္္ မိမိကိုယ္ကို ဗုဒၶဘာသာဟု ခံယူထားလွ်င္ သမၼာဒိ႒ိ - မွန္ကန္ေသာ အျမင္
အသိ ရွိဖုိ႔ ေရွးဦးစြာ အထူးပင္ လုိအပ္ပါ၏၊။ ပညာမဲ့သူမ်ားသည္ အထူးအဆန္းထြင္၍ ရုိက္စား
သူမ်ား၏ စားက်က္တစ္ခုအျဖစ္ ေရာက္သြားနုိင္ပါ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္
မိရုိးဖလာ ယုံၾကည္ခ်က္ထက္သာလြန္ေသာ (သမၼာဒိ႒ိ) ပညာျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ ယုံၾကည္ေသာ အနည္းဆုံး ဒုတိယအဆင့္ ၾသကပၸနသဒၶါျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါ၏။(ဤကား စကားညွပ္တည္း)
( ဆက္ရန္ ) ေကာင္းသစ္
မူရင္းက ဒီမွာ http://newlightmyanmar.blogspot.com/
No comments:
Post a Comment