ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀အရြယ္.. ဘာမွမသိနားမလည္ေသးတဲ့အရြယ္တုန္းက အေမ အၿမဲမွာတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း သတိရမိပါတယ္။ ဘုရားစင္(ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္)ေရွ႕ေရာက္ရင္ သားေရ.. လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုပူးၿပီး ဦးေတာ္လုပ္ရတယ္ဆိုၿပီး ႏွဖူးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ကို ထိၿပီး ရွိခိုးဖို႔ အၿမဲမွာတယ္။ လမ္းမွာ ရဟန္းသံဃာေတြ ေတြ႔ရင္လည္း လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး သားေရ.. ဦးေတာ္လုပ္ ဦးေတာ္လုပ္။ ညအိပ္ရာ၀င္ရင္လည္း ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ဦးေတာ္လုပ္အိပ္ရတယ္ဆိုၿပီး အၿမဲမွာခဲ့တယ္။ အသက္အရြယ္အနည္းငယ္ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းစေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းကလည္း ဆရာဆရာမေတြ အခန္းထဲ၀င္လာရင္ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး မဂၤလာပါဆရာမ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရျပန္ပါတယ္။ အေမမွာၾကားတဲ့ ဦးေတာ္လုပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ေတာ့ ရင္းႏွီးခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဦးေတာ္လုပ္ရတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေသခ်ာနားမလည္ခဲ့မိပါဘူး။ ဘာလို႔လုပ္ခိုင္းရတာလဲေပါ့။ အသက္အရြယ္ေလး နည္းနည္းႀကီးလာၿပီး သိတတ္နားလည္တတ္တဲ့အခ်ိန္က်မွ အေမဦးေတာ္လုပ္ခိုင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အနႏၲဂိုဏ္း၀င္ေက်းဇူးရွင္ေတြ ဆိုတာ သိလာရပါတယ္။ ဘာလုိ႔ေက်းဇူးရွိရတာလဲဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာမသိခဲ့ရျပန္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဘာမွန္းမသိဘဲ ဦးေတာ္လုပ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့။
ဦးေတာ္အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔မွ ကိုယ္စဥ္းစားတာ သြားတိုက္ဆိုင္ ေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားကေမးပါတယ္.. ဘာလုိ႔ ဘုရားကို ရွိခိုးတာလဲတဲ့။ တန္ခိုးႀကီးလို႔လား၊ ကိုယ္က အကုသုိလ္ေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္.. ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ေေတြကို ေက်ေအးေပးေစႏိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ မို႔လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္.. အရာရာကို ဖန္းဆင္းေပးႏုိင္တဲ့ တန္ခိုးရွင္မို႔လို႔ အားကိုးရွာတာလား၊ လူႀကီးမိဘေတြက ဘုရားဆိုရွိခိုးလိုက္ ဆိုလို႔သာ ရွိခိုးေနရတာလား ဆိုၿပီး လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဆရာေတာ္က ေမးခြန္းေတြ ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဘုရားကိုရွိခိုးေနတာ ဘာအတြက္လဲဆိုၿပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ဦးငါးႀကိမ္သာ ခ်လိုက္တယ္ ဘာကိုရည္ညႊန္းၿပီး ဘာအတြက္ ခ်တာလဲ။ ဘုရားရွိခိုးဆိုရင္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ပံုေတာ္ႀကီးမ်က္စိထဲျမင္ၿပီး ရွိခိုးေနတာလား..။ ဒီလိုဆို ေစတီေတာ္ေတြသြားၿပီး ဘုရားဖူးရင္ ဘယ္ဟာကို မ်က္စိထဲျမင္ၿပီး ရွိခိုးရမွာလဲ..။ ဘုရားပံုေတာ္လား၊ ေစတီေတာ္ပံုလား။ အဲ့လိုေမးလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ စဥ္းစားစရာေတြက အမ်ားႀကီး ထြက္လာပါတယ္။
ကိုယ္ကသာအမ်ားႀကီး စဥ္းစားေနတာ ဆရာေတာ္ေျပာေတာ့လည္း ရွင္းလင္းလိုက္ပါဘိ။ ဘုရားကိုရွိခိုးတာဟာ ေက်းဇူးရွိလို႔ ရွိခိုးတာ။ ဘယ္လိုရွိခိုးကန္ေတာ့ရလဲဆိုေတာ့ ေက်းဇူးသိၿပီး ေက်းဇူးတရားကို တန္ဖိုးထားတဲ့စိတ္ကို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကန္ေတာ့ရတယ္တဲ့။ မွန္လိုက္ပါဘိ။ အင္မတန္ မွတ္သားသင့္တဲ့ စကားပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေက်းဇူးတရားကို ဘယ္လိုတန္ဖိုးထားရမလဲ။ ဘယ္လုိေတြ ေက်းဇူးရွိတာလဲဆိုတာသိဖို႔အတြက္ အေရးႀကီးၿပီေပါ့။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေက်းဇူးေတြကို နားမလည္ရင္ ဘုရားကိုတန္ဖိုးထားရမွန္းလည္း မသိသလို.. ဦးေတာ္လုပ္ေနတာေတြဟာလည္း ပုဆိန္ေပါက္သလိုပဲ ျဖစ္ေနအံုးမွာပါ။ ဦးငါးႀကိမ္သာၿပီးသြားတယ္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို ရည္ညႊတ္တဲ့စိတ္ေတြက ေပ်ာက္ေနမွာပါပဲ။ ဘုရားကိုရည္ညႊတ္တဲ့ စိတ္ေတြေပ်ာက္ေနရင္လည္း ဦးေတာ္လုပ္ေနတာဟာ ဘုရားကိုကန္ေတာ့တာ မဟုတ္ေတာ့ျပန္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရားကန္ေတာ့တတ္ဖို႔ဆုိရင္.. ေက်းဇူးတရားကိုသိေအာင္ အရင္ဆံုး ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးၿပီေပါ့။
ေက်းဇူးတရားကို သိဖို႔ေျပာမိေတာ့.. မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ ဆံုးမစကားေလးကို သတိရမိပါတယ္။ “အကယ္၍သာ ျမတ္ဗုဒၶသည္၊ လူ႔ရြာထင္ရွား၊ မပြင့္ျငားက၊ ဤကားကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ႏွင့္ ထိုထိုဘံုဘ၀၊ မသိရ၊ မ်ားလွအျပစ္ေတြ” တဲ့။ ဒါဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေက်းဇူးတရားေတြကို ျမင္သာေအာင္ မီးေမာင္းထိုးျပေပးလိုက္တဲ့ အဆံုးမစာသားပါပဲ။ ျမတ္ဗုဒၶသာ ကုသုိလ္အကုသိုလ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးေတြကို အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္စပ္ၿပီး ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား ဆံုးမမေပးခဲ့လွ်င္ သတၱေလာကႀကီးဟာ လူ႔တိရိစၦာန္ဘ၀ေတြနဲ႔ ဘာမွထူးျခားသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘဆိုတာနားမလည္၊ ဆရာဆိုတာ တန္ဖိုးထားရမွန္းမသိနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ဆိုတာလည္း အလကားထင္သြားမွာပါပဲ။ ဒီ့အျပင္ လူ႔ဘ၀ကို ရရွိလာတာဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၿပီး ကာမဂုဏ္အာရံုေတြခံစားဖို႔လို႔ ထင္သြားမွာပါ။ ေမြး၊ အို၊ နာ၊ ေသဆိုတဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ မျပတ္ႏွိတ္စက္ေနတဲ့ၾကားထဲက ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာက္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အပူေပၚအပူဆင့္ၾကရအံုးမွာပါ။ မိုက္ၿပီးရင္း မိုက္ရင္း အေမွာင္သံသရာထဲမွာ က်င္လည္ၾကရအံုးမွာပါ။ အိပ္ စား ကာမဆိုတဲ့သံုးခုနဲ႔တင္ လူ႔ဘ၀ႀကီးကို အသံုးခ်သြားၾကရေတာ့မွာပါ။
ယခုအခ်ိန္ခါမွာလည္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားနဲ႔ ေ၀းကြာေနတဲ့သူေတြဟာ ဒီလိုေတြပဲျဖစ္ေနတာကို မ်က္ျမင္ေတြ႔ေနရတာပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ခံယူထားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္.. ဘယ္ဘာသာ၀င္ပဲ ျဖစ္ေနပါေစ.. အရွက္တရား အေၾကာက္တရားဆိုတာ ကင္းမဲ့ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္ပါးလိုက္ မူးလိုက္ရူးလိုက္နဲ႔ ဘ၀ကိုအက်ိဳးမဲ့ အသံုးခ်သြားမယ္ဆိုရင္ တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္နဲ႔ ဘာမွမထူးပါဘူး။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတတ္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြမွ မရွိရင္ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ တိုးတက္ပါတယ္ေျပာေျပာ.. ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာပါတယ္ေျပာေျပာ လူ႔အဆင့္တန္း တိုးတက္တယ္လို႔ကို မဆိုႏုိင္ပါဘူး။ အၿမဲနိမ့္က်ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။ လူ႔ဘ၀ရဲ႕အႏွစ္သာရ လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ နားမလည္ရင္ လူ႔ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို သေဘာမေပါက္ရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ လူျဖစ္ရက္နဲ႔ တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္ဘ၀ကို ေရာက္ေနရတာပါပဲ။
သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဆံုးမစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ “ႏြားေတြဟာ တေန႔တျခား အသားေတြသာတိုးၿပီး အသိဥာဏ္တိုးမလာၾကဘူး.. ႏြားလိုမျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ အသားတိုးသလို အသိဥာဏ္ပညာေတြ တိုးေအာင္လုပ္ၾက” ဆိုတာပါပဲ။ “အသိဥာဏ္ပညာဆိုတာ အမွားအမွန္ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆိုးကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားတတ္တာကို ဆိုလိုတာပါ”။ မွား၏ မွန္၏ ေတာ္၏ မေတာ္၏ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားၿပီး လူ႔ဘ၀ကို အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ေနထိုင္က်င့္ၾကံေနတာဟာ အသိဥာဏ္နဲ႔ ေနထိုင္ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုအသိဥာဏ္နဲ႔ ေနထိုင္တတ္လာေအာင္ လူ႔ဘ၀ကို တန္ဖိုးထားတတ္လာေအာင္ ဆံုးမျပဳျပင္ေပးခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကေတာ့ အနႏၲပါပဲ။ ဒီလိုေက်းဇူးတရားေတြျမင္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို ကန္ေတာ့မွသာ ေက်းဇူးသိၿပီး ကန္ေတာ့တဲ့အတြက္ တကယ္ကန္ေတာ့တတ္လာမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘုရားရင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို အနည္းငယ္ျမင္သာေအာင္သာ ေျပာျပလိုက္တာပါ။ ျဖန္႔ေတြးႏုိင္ရင္ ေတြးႏုိင္သေလာက္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ေတြက အနႏၲပါပဲ။ အဓိကေျပာလုိတာကေတာ့ ဘုရားရွင္ကိုကန္ေတာ့တဲ့အခါမွ ေက်းဇူးသိၿပီး ေက်းဇူးတရားကို တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ စိတ္ထားေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့တတ္ဖို႔ပါ။ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကို အာရံုျပဳၿပီးေတာ့. ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ဆံုးမခဲ့လိုသာ တိရိစၧန္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဘ၀နဲ႔ ဘာမွမထူးတဲ့ ငါ့ဘ၀ေလး လူ႔ဘ၀မွာ ေနရတာ ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ရွိလာပါလား.. ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆိုတဲ့ အပူမီးေတြကေန ကင္းေ၀းေစရန္ ေဟာျပဆံုးမေပးခဲ့တာဟာ အင္မတန္မွပဲ စိတ္ကိုႏူးညံ့ေအးခ်မ္းေစပါလားဆိုၿပီး ေက်းဇူးတရားေတြကို စိတ္ထဲမွာ ရည္ညႊတ္ၿပီး ဘုရားရွင္ရဲ႕ေက်းဇူးေတြ ျမင္ေအာင္ ကန္ေတာ့ေပးႏိုင္ၾကပါေစ။ မိမိကုိယ္တိုင္လည္း ကိေလသာ အပူမီးေတြ ၿငိမ္းေအးသလို.. သတၱ၀ါအားလံုးကိုလည္း ကိေလသာအပူမီးေတြ ၿငိမ္းေအးေပးေစတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို ျမင္သိႏုိင္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းၿပီး ရွိခိုးႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။ အေမေျပာခဲ့တဲ့ ဦးေတာ္ေတြ ပိုၿပီး အသက္၀င္ႏုိင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း…
မူရင္းက ဒီမွာ...www.dhammamitta.com/
ဦးေတာ္အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔မွ ကိုယ္စဥ္းစားတာ သြားတိုက္ဆိုင္ ေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားကေမးပါတယ္.. ဘာလုိ႔ ဘုရားကို ရွိခိုးတာလဲတဲ့။ တန္ခိုးႀကီးလို႔လား၊ ကိုယ္က အကုသုိလ္ေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္.. ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ေေတြကို ေက်ေအးေပးေစႏိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ မို႔လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္.. အရာရာကို ဖန္းဆင္းေပးႏုိင္တဲ့ တန္ခိုးရွင္မို႔လို႔ အားကိုးရွာတာလား၊ လူႀကီးမိဘေတြက ဘုရားဆိုရွိခိုးလိုက္ ဆိုလို႔သာ ရွိခိုးေနရတာလား ဆိုၿပီး လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဆရာေတာ္က ေမးခြန္းေတြ ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဘုရားကိုရွိခိုးေနတာ ဘာအတြက္လဲဆိုၿပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ဦးငါးႀကိမ္သာ ခ်လိုက္တယ္ ဘာကိုရည္ညႊန္းၿပီး ဘာအတြက္ ခ်တာလဲ။ ဘုရားရွိခိုးဆိုရင္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ပံုေတာ္ႀကီးမ်က္စိထဲျမင္ၿပီး ရွိခိုးေနတာလား..။ ဒီလိုဆို ေစတီေတာ္ေတြသြားၿပီး ဘုရားဖူးရင္ ဘယ္ဟာကို မ်က္စိထဲျမင္ၿပီး ရွိခိုးရမွာလဲ..။ ဘုရားပံုေတာ္လား၊ ေစတီေတာ္ပံုလား။ အဲ့လိုေမးလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ စဥ္းစားစရာေတြက အမ်ားႀကီး ထြက္လာပါတယ္။
ကိုယ္ကသာအမ်ားႀကီး စဥ္းစားေနတာ ဆရာေတာ္ေျပာေတာ့လည္း ရွင္းလင္းလိုက္ပါဘိ။ ဘုရားကိုရွိခိုးတာဟာ ေက်းဇူးရွိလို႔ ရွိခိုးတာ။ ဘယ္လိုရွိခိုးကန္ေတာ့ရလဲဆိုေတာ့ ေက်းဇူးသိၿပီး ေက်းဇူးတရားကို တန္ဖိုးထားတဲ့စိတ္ကို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကန္ေတာ့ရတယ္တဲ့။ မွန္လိုက္ပါဘိ။ အင္မတန္ မွတ္သားသင့္တဲ့ စကားပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေက်းဇူးတရားကို ဘယ္လိုတန္ဖိုးထားရမလဲ။ ဘယ္လုိေတြ ေက်းဇူးရွိတာလဲဆိုတာသိဖို႔အတြက္ အေရးႀကီးၿပီေပါ့။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေက်းဇူးေတြကို နားမလည္ရင္ ဘုရားကိုတန္ဖိုးထားရမွန္းလည္း မသိသလို.. ဦးေတာ္လုပ္ေနတာေတြဟာလည္း ပုဆိန္ေပါက္သလိုပဲ ျဖစ္ေနအံုးမွာပါ။ ဦးငါးႀကိမ္သာၿပီးသြားတယ္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို ရည္ညႊတ္တဲ့စိတ္ေတြက ေပ်ာက္ေနမွာပါပဲ။ ဘုရားကိုရည္ညႊတ္တဲ့ စိတ္ေတြေပ်ာက္ေနရင္လည္း ဦးေတာ္လုပ္ေနတာဟာ ဘုရားကိုကန္ေတာ့တာ မဟုတ္ေတာ့ျပန္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရားကန္ေတာ့တတ္ဖို႔ဆုိရင္.. ေက်းဇူးတရားကိုသိေအာင္ အရင္ဆံုး ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးၿပီေပါ့။
ေက်းဇူးတရားကို သိဖို႔ေျပာမိေတာ့.. မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ ဆံုးမစကားေလးကို သတိရမိပါတယ္။ “အကယ္၍သာ ျမတ္ဗုဒၶသည္၊ လူ႔ရြာထင္ရွား၊ မပြင့္ျငားက၊ ဤကားကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ႏွင့္ ထိုထိုဘံုဘ၀၊ မသိရ၊ မ်ားလွအျပစ္ေတြ” တဲ့။ ဒါဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေက်းဇူးတရားေတြကို ျမင္သာေအာင္ မီးေမာင္းထိုးျပေပးလိုက္တဲ့ အဆံုးမစာသားပါပဲ။ ျမတ္ဗုဒၶသာ ကုသုိလ္အကုသိုလ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးေတြကို အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္စပ္ၿပီး ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား ဆံုးမမေပးခဲ့လွ်င္ သတၱေလာကႀကီးဟာ လူ႔တိရိစၦာန္ဘ၀ေတြနဲ႔ ဘာမွထူးျခားသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘဆိုတာနားမလည္၊ ဆရာဆိုတာ တန္ဖိုးထားရမွန္းမသိနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ဆိုတာလည္း အလကားထင္သြားမွာပါပဲ။ ဒီ့အျပင္ လူ႔ဘ၀ကို ရရွိလာတာဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၿပီး ကာမဂုဏ္အာရံုေတြခံစားဖို႔လို႔ ထင္သြားမွာပါ။ ေမြး၊ အို၊ နာ၊ ေသဆိုတဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ မျပတ္ႏွိတ္စက္ေနတဲ့ၾကားထဲက ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာက္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အပူေပၚအပူဆင့္ၾကရအံုးမွာပါ။ မိုက္ၿပီးရင္း မိုက္ရင္း အေမွာင္သံသရာထဲမွာ က်င္လည္ၾကရအံုးမွာပါ။ အိပ္ စား ကာမဆိုတဲ့သံုးခုနဲ႔တင္ လူ႔ဘ၀ႀကီးကို အသံုးခ်သြားၾကရေတာ့မွာပါ။
ယခုအခ်ိန္ခါမွာလည္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားနဲ႔ ေ၀းကြာေနတဲ့သူေတြဟာ ဒီလိုေတြပဲျဖစ္ေနတာကို မ်က္ျမင္ေတြ႔ေနရတာပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ခံယူထားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္.. ဘယ္ဘာသာ၀င္ပဲ ျဖစ္ေနပါေစ.. အရွက္တရား အေၾကာက္တရားဆိုတာ ကင္းမဲ့ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္ပါးလိုက္ မူးလိုက္ရူးလိုက္နဲ႔ ဘ၀ကိုအက်ိဳးမဲ့ အသံုးခ်သြားမယ္ဆိုရင္ တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္နဲ႔ ဘာမွမထူးပါဘူး။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတတ္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြမွ မရွိရင္ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ တိုးတက္ပါတယ္ေျပာေျပာ.. ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာပါတယ္ေျပာေျပာ လူ႔အဆင့္တန္း တိုးတက္တယ္လို႔ကို မဆိုႏုိင္ပါဘူး။ အၿမဲနိမ့္က်ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။ လူ႔ဘ၀ရဲ႕အႏွစ္သာရ လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ နားမလည္ရင္ လူ႔ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို သေဘာမေပါက္ရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ လူျဖစ္ရက္နဲ႔ တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္ဘ၀ကို ေရာက္ေနရတာပါပဲ။
သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဆံုးမစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ “ႏြားေတြဟာ တေန႔တျခား အသားေတြသာတိုးၿပီး အသိဥာဏ္တိုးမလာၾကဘူး.. ႏြားလိုမျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ အသားတိုးသလို အသိဥာဏ္ပညာေတြ တိုးေအာင္လုပ္ၾက” ဆိုတာပါပဲ။ “အသိဥာဏ္ပညာဆိုတာ အမွားအမွန္ အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆိုးကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားတတ္တာကို ဆိုလိုတာပါ”။ မွား၏ မွန္၏ ေတာ္၏ မေတာ္၏ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားၿပီး လူ႔ဘ၀ကို အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ေနထိုင္က်င့္ၾကံေနတာဟာ အသိဥာဏ္နဲ႔ ေနထိုင္ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုအသိဥာဏ္နဲ႔ ေနထိုင္တတ္လာေအာင္ လူ႔ဘ၀ကို တန္ဖိုးထားတတ္လာေအာင္ ဆံုးမျပဳျပင္ေပးခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကေတာ့ အနႏၲပါပဲ။ ဒီလိုေက်းဇူးတရားေတြျမင္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို ကန္ေတာ့မွသာ ေက်းဇူးသိၿပီး ကန္ေတာ့တဲ့အတြက္ တကယ္ကန္ေတာ့တတ္လာမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘုရားရင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို အနည္းငယ္ျမင္သာေအာင္သာ ေျပာျပလိုက္တာပါ။ ျဖန္႔ေတြးႏုိင္ရင္ ေတြးႏုိင္သေလာက္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ေတြက အနႏၲပါပဲ။ အဓိကေျပာလုိတာကေတာ့ ဘုရားရွင္ကိုကန္ေတာ့တဲ့အခါမွ ေက်းဇူးသိၿပီး ေက်းဇူးတရားကို တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ စိတ္ထားေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့တတ္ဖို႔ပါ။ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကို အာရံုျပဳၿပီးေတာ့. ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ဆံုးမခဲ့လိုသာ တိရိစၧန္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဘ၀နဲ႔ ဘာမွမထူးတဲ့ ငါ့ဘ၀ေလး လူ႔ဘ၀မွာ ေနရတာ ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ရွိလာပါလား.. ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဆိုတဲ့ အပူမီးေတြကေန ကင္းေ၀းေစရန္ ေဟာျပဆံုးမေပးခဲ့တာဟာ အင္မတန္မွပဲ စိတ္ကိုႏူးညံ့ေအးခ်မ္းေစပါလားဆိုၿပီး ေက်းဇူးတရားေတြကို စိတ္ထဲမွာ ရည္ညႊတ္ၿပီး ဘုရားရွင္ရဲ႕ေက်းဇူးေတြ ျမင္ေအာင္ ကန္ေတာ့ေပးႏိုင္ၾကပါေစ။ မိမိကုိယ္တိုင္လည္း ကိေလသာ အပူမီးေတြ ၿငိမ္းေအးသလို.. သတၱ၀ါအားလံုးကိုလည္း ကိေလသာအပူမီးေတြ ၿငိမ္းေအးေပးေစတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို ျမင္သိႏုိင္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းၿပီး ရွိခိုးႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။ အေမေျပာခဲ့တဲ့ ဦးေတာ္ေတြ ပိုၿပီး အသက္၀င္ႏုိင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း…
မူရင္းက ဒီမွာ...www.dhammamitta.com/
No comments:
Post a Comment