ေမ႔မရတဲ႔သူတို႔အေၾကာင္း(၈)

ေတာင္ယာကပြဲတြင္ဒီလိုပိုက္ဆံေလးေတြ သီကာဆုခ်ေတာ႔ သူတို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြၾကည္႔ျပီးမိမိ၏ ရင္ထဲ၀ယ္

ရြာထိပ္ရွိ ပန္တုံုး ေအာင္ပြဲခံၾကသည္႔ေနရာ

ခႏၱီးျမိဳ႔နွင္႔လဟယ္ျမိဳ႕အၾကားေ၀ထိုက္ၾကိဳးတံတား ဦးနဳ လုပ္ေဆာင္သြားခဲ႔သည္။

ဒီေန႔ေတာ႔ ရာသီဥတုေလးသာယာသည္မို႔ ေစာဘြားၾကီးမွ သူ႕အိမ္လာဘို႔ ေျပာထားသည္ ေဆးဘူးေလးယူကာ ရြာထဲဆင္းခဲ႔ေတာ႔၏။ ေဆးဘူးဆိုလို႔ အထူးအဆန္းမထင္ပါနဲ႔ ပါရာစီတေမာ႔ႏွင္႔ဘာမီတြန္ေနာက္ျပီး မက္ထရို ဒီ(၃)မ်ိဳးကို ေကာ္ပုလင္းထဲသို႔ထည္႔ကာ တအိမ္ဆင္းတအိမ္တတ္ (အိုးပူ အိုးညဴတို႔ မိုးလိမ္းမိုး)အဘိုးအဖြားတို႔ေနေကာင္းၾကလား စသည္ေအာ္ကာ ေဆးမ်ားလိုက္ေပးရသည္႔ အလုပ္ မိမိမွာေန႔စဥ္အလုပ္တခုျဖစ္၏။ တခါတရံ ပရုတ္ဆီဘူးေရာပါလွ်က္ သူတို႔သည္ ဘာဆိုဘာမွမသိၾက။ တခ်ိဳ႕ခါးနာလို႔ ေဆးေတာင္းသည္ ။ခါးနာမွာေပါ့ ေန႔စဥ္ပလိုင္းလြယ္ကာ အေလးမ်ား(ထင္းမ်ား)ေန႕စဥ္ထမ္းလို႔ ေတာင္ယာမွေနျပီးရြာထဲသို႔ သယ္ေဆာင္လာရ၏။ သူတို႔သည္ အိမ္၌ မီးဖိုမီးမျပတ္ၾကေခ်။ တညလံုး ထိုမီးဖိုေဘးတြင္ အိပ္ၾက၏။ထင္းမ်ား ပလိုင္းတြင္ထည္႔ကာေန႔စဥ္ ထမ္းရသည္႔အတြက္ေၾကာင္႔ ခါးမ်ားနာသည္ မဆန္းေခ်။ သို႔ေသာ္ ခါးနာလို႔ ႏွိပ္ျခင္းျပဳျခင္းမရွိသည္က အခက္သား။ မိမိသည္ သာသနာျပဳ တဲ႔ သို႔ေသာ္ သာသနာျပဳဆိုျခင္းထက္ သူတို႔၏ က်မၼာေရးမ်ားကိုေန႔စဥ္ၾကည္႔ရွဳေနရသေယာင္။ ခါးနာေသာအဖိုးမ်ား အားယားေမွာက္ေစ၏။ ပရုတ္ဆီမ်ားလိမ္းေပးျခင္းျဖင္႔ သက္သာေစ၏။ ဗိုက္နာေသာသူမ်ားလည္းရွိ၏။ ဗိုက္နာမွာေပါ့ ေခါင္ရည္သည္ ေျပာင္းဖူးကိုျပဳတ္ျပီးအခ်ဥ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည္ ေဆးတမ်ိဳးခတ္၍ ေရေႏြးမပြက္တပြက္ႏွင္႔ ေသာက္သည္။ ထိုဗိုက္နာေသာလူမ်ား မက္ထရိုေပးသည္ ။ ေခါင္းကိုက္ေသာသူမ်ားပါရာစီတေမာ႔ေပးျခင္းျဖင္႔ မိမိသိသမွ် ေပးေ၀ငွမိသည္။ ထိုအခ်ိန္က ပါရာစီတေမာ႔တပုလင္း ၂၅ က်ပ္ခန္႔ရွိ၏။ တအိမ္မွာေတာ႔ ေတာလိုက္ထြက္ရာမွ ငွက္ဖ်ားမိလာသည္ထင္၏။ လူတိုးေစာရမ္း=အရမ္းခ်မ္းေနတယ္ တဲ႔ ။ေဒၚမာသိုက္ဂိုး= မနက္ျဖန္လာမယ္ဟုေျပာကာ ေနာက္တအိမ္ဆက္ခဲ႔ရ၏။ ကရိုကြင္းဟု ေခၚေသာေဆး မိမိမွာမပါျခင္းေၾကာင္႔ မနက္ျဖန္မွလာမည္ေျပာခဲ႔၏။ ဒီလိုနဲ႔ တအိမ္ဆင္းလို႔တအိမ္တတ္ခဲ႔ရသည္။ ေစာဘြားၾကီးအိမ္ႏွင္႔နီးသထက္နီးလာျပီမို႔ ဘာအတြက္ေၾကာင္႔ ငါ့ကိုေခၚရတာလဲ ဆိုသည္႔အေတြး ျဖစ္လာခဲ႔၏။ မၾကာခင္ ေစာဘြားၾကီးအိမ္သို႔ေရာက္ခဲ႔ျပီေပါ့။ ဟာ ဘုန္းဘုန္း မင္းလာျပီလားတဲ႔(သူသည္ျမန္မာစကားအနည္းငယ္ေျပာတတ္၏)ေအး ကြ ငါလာတယ္ေလ။ မင္းေခၚထားတယ္ေလ။ ေအးလာဆိုျပီး ထံုးစံအတိုင္းမီးဖိုေဘးသို႔ ထိုင္ရေတာ႔၏။ မီးသည္ အရွိန္ျပင္းစြာေတာက္လွ်က္ အနီးနားတြင္ မီးထိုး ထမင္းခ်က္ေနေသာ ခပ္ငယ္ငယ္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ကေလးကို ေနာက္ပိုးထားလွ်က္ အလုပ္ရွဳတ္ေနသည္။ မၾကာခင္ သိလိုက္ရ၏။ သူ႕မိန္းမတဲ႔။ ကဲ ရွိဦး ေျပာ။ သူ႕နာမည္သည္ ေစာဘြားၾကီးရွိဦး ျဖစ္၏။ ငါေမးခ်င္တယ္ေလ။ မင္းကိုတဲ႔။ေမးပါေလ. ဘာေမးမွာလဲ မင္းနဲ႔ငါ ဘယ္သူၾကီးလဲ..? မင္းမိန္းက က ဘယ္မွာလဲ..?စသည္စသည္တို႔ျဖင္႔ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေမးေတာ႔၏။ ကဲ မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ..တဲ႔။ မင္းေရာလို႔ မိမိမွ ျပန္လည္ေမးလိုက္၏။ ငါလားတဲ႔ ေတာင္ယာအခါခုတ္ ၄၀ တဲ႔။ အို႔…ငါက ေတာင္ယာအခါခုတ္၂၇ ခါ။ (၁၉၉၄)ခုႏွစ္ကေပါ႔။ ငါကၾကီးတယ္တဲ႔ ေစာဘြားၾကီးေျပာသည္။ မင္းမိန္းမရွိလားတဲ႔ ..ငါ႔မွာမိန္းမမရွိဘူးလို႔ေျပာ၏။ ငါကေတာ႔ ခု ယူထားတာ ၁၉ နွစ္တဲ႔ သူက မေကာင္းေတာ႔ဘူးတဲ႔ မၾကာခင္ ၁၆ ႏွစ္သမီးေလး ယူမွာတဲ႔ဆိုျပီး သူ႕မိန္းမေရွ႔ေျပာ၏။အဲဒီေတာ႔မွ ဟင္းခ်က္ေနေသာ နာဂအမ်ိဳးသမီးၾကည္႔မိလိုက္၏။ ခပ္ငယ္ငယ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလး။ အို႔ ေစာဘြားၾကိးသည္ ရြာမွာ ဥကၠ႒ထက္ သူကအရာပိုေရာက္၏။ မင္းမိန္းမမရွိေတာ႔ မင္းဘယ္လိုစားလဲတဲ႔..ငါ႔မွာ သပိတ္နဲ႔ ဆြမ္းခံစားတယ္ ..ေ၀ဘာပယိ. ေဟာက္ပယိ= ၾကာက္သား၀က္သားေတြရတယ္လို႔ေျပာလိုက္၏။ ေၾသာ္ ဆိုျပီး ေစာဘြားၾကီးသည္အံ႔အားသင္႔လွ်က္။ ေနာက္တခု မင္းညေနထမင္းစားတယ္ ငါမစားဘူး လို႔ေျပာလိုက္ .ဟာ မင္းညေန ထမင္းမစားရင္ အားမရွိဘူးတဲ႔..ဆိုျပီး ေျပာ၏။ မိမိလည္း မရွိမဲ႔ရွိမဲ႔ လက္ကိုေကြ႔ေကာက္ျပီး အင္အားျပမိ၏.သူသည္ လက္ကို လာကိုင္လွ်က္ မိမိလက္မွမရွိမဲ႔ရွိမဲ႔ၾကြက္သားကို လာကိုင္ျပီးေၾသာ္ ဆိုျပီး အံ႔အားသင္႔ခဲ႔ျပန္၏။ မိမိသည္ အသက္ထက္ မိန္းမမယူတာနဲ႔ ညေနထမင္းမစားတာ ဤ ၂ ခ်က္နဲ႔အနိဳင္ယူမိလိုက္ေတာ႔၏။ ဘုန္းဘုန္းေရ ရြာမွာမင္းအၾကီးဆံုးျဖစ္သြားျပီတဲ႔။ မင္းျပီးရင္ေတာ႔ ငါေနာ္ တဲ႔။ ေစာ္ဘြားၾကီးကို ရပ္ရြာမွ ေတာင္ယာခုတ္ကာေပးရ၏။ ေစာ္ဘြားၾကီးကို သီးသန္႔ ေတာင္ယာထားေပးရသည္ ေတာင္ယာခုတ္ေပးရသည္။ ဤသည္ကားေတာင္ေပၚေဒသ၇ွိတိုင္းရင္းသားတို႔၏ထံုးစံဓေလ႔ျဖစ္၏။ဤသည္နဲ႔မျပီးေသး ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းသို႔လာကာ လန္ကြတ္တီ၀ယ္ရန္ ပိုက္ဆံမရွိ၍ မိမိအၾကီးဆံုးျဖစ္သည္မို႔ ေငြ ၅၀ လာေတာင္းေတာ႔၏။ မိမိလည္း ေပးလိုက္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အၾကီးဆံုးရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မွဳကို ေတာင္းဆိုရမည္ လို႔ ခံယူထားမိ၏။ ကဲ ေစာ္ဘြားၾကီး ရြာမွာ ငါအၾကီးဆံုး မင္းအၾကီးဆံုးတုန္းက ရြာသားေတြက ေတာင္ယာ ခုတ္ေပးရတယ္ ငါ့ကိုလည္း ေတာင္ယာ ခုတ္ေပးပါေလ ဟု ေတာင္ဆိုလိုက္၏။ ေအးပါတဲ႔ ေနာက္မွ သိလိုက္ရသည္ကား ဘုန္းဘုန္းအတြက္ဆိုျပီး ေတာင္ယာ ခုတ္ေပးၾကေတာ႔၏။ မိမိ ထိုပိုင္ဆိုင္ခြင္႔မရလိုက္ေတာ႔ စာေျဖရန္ ေျမျပန္႔သို႔ ျပန္ဆင္းခဲ႔ရသည္။ ျပန္တတ္ရန္ မိမိ၏ မိခင္မွ ခြင္႔မျပဳေတာ႔၍ ေနာက္သံဃာ ရယူခဲ႔သည္။ ဒီေန႔အတြက္ မိမိအတြက္ ေစာဘြားၾကီးအား ရပ္ရြာအၾကီးဆံုးျဖစ္ျခင္းေၾကာင္႔ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၅၀ ေပးကာ လွဴဒါန္းလိုက္ရ၏။